با تسليت فرارسيدن سيزدهم جمادي الثاني سالروز وفات شَهادت گونه حضرت ام البنين(سلام الله عليها) ، به محضر امام زمان (عجل الله فرجه)و تمامي امت اسلامي ، به گوشه اي از زندگاني و فضايل ايشان مي پردازيم. ام البنين(سلام الله عليها)، (محدث، متوفي سال 70 ه) (فاطمه كلابيه)، دختر حزام، از زنان مؤمن، شجاع و فداكار بود.اميرالمؤمنين(سلام الله عليه) بعد از شهادت صديقه طاهره به وصيت خود آن حضرت به برادرش عقيل فرمودند:مي خواهم زني برايم خواستگاري نمايي كه از خاندان شجاعت باشد تا فرزند شجاعي برايم به دنيا آورد.عقيل، فاطمه كلابيه (ام البنين) را به ايشان معرفي نمود و گفت: در بين عرب خانداني شجاعتر از خانواده وي سراغ ندارم.اين مادر ، پسرانش عباس، جعفر، عبد الله و عثمان را چنان تربيت كرد كه همه شيفته برادر بزرگوارشان حضرت امام حسين عليه السلام بودند و در ركاب آن حضرت شهيد شدند.علاوه بر همسري نمونه براي پيشواي نخست شيعيان، با فرزندان حضرت فاطمه زهرا(سلام الله عليها)بهتر از فرزندان خود رفتار كند.
ام البنين(سلام الله عليها) در طرز رفتار خود نسبت به فرزندان حضرت فاطمه زهرا(سلام الله عليها) اندكي فروگذاري نكرد و عمر خود را وقف خدمت به آنها كرد تا ذره اي كمبود مادر را در زندگي خود احساس نكنند.
ثمره زندگي ام البنين(سلام الله عليها)با اميرالمومنان(سلام الله عليه)چهار فرزند پسر بود كه حضرت اباالفضل العباس(سلام الله عليه)به عنوان نمونه بارز ولايت مداري در كنار امام حسن و امام حسين(سلام الله عليهما) به ايفاي نقش پرداخت.
امام باقر(سلام الله عليه)ميفرمايد:آن حضرت به بقيع ميرفت و آن قدر جانسوز مرثيه ميخواند كه مروان با آن قساوت قلب گريه ميكرد(مقاتل الطالبين ص56 و بحارالانوار ج 45 ص 40)
ام البنين(سلام الله عليها) براي عزاداري هر روز همراه نوه اش عبيد الله (فرزند عباس عليه السلام) به بقيع ميرفت و نوحه مي خواند و مي گريست و اين اشعار را زمزمه مي كرد:
منم كه سايه نشين و جود مولايم
كنيز خانه غم ؛ خاك پاي زهرايم
منم كه خانـــه به دوش غــم علي هستم
منم كه همقدم محنت ولي هستم
منم كه شاهد زخم شكسته ابرويم
انيس گريه به ياس شكسته پهلويم
منم كه در همه جا در تب حسن بودم
منم كه شاهد خون لب حسن بودم
منم كه جلوه حق را به عين مي ديدم
خداي را به جمال حسين مي ديددم
منم كه بوده دلم صبح و شام با زينب
منم ميان همه ؛ هم كلام با زينب
منم كه سوگ گلستان و باغبان دارم
به سينه زخم غم كربلائيان دارم
منم كه ظهر عطش را نمي برم از ياد
چهار لاله بي سر ز من به خاك افتاد
منم كه مادر عشق و اميد و احساسم
فداي يك سر موي حسين عباسم
در میان اعراب آن زمان، کنیه همانند نام خانوادگی امروز اهمیت داشت. زنان نیز مانند مردان، کنیه هایی داشتند که گاه دامنه شهرت آن از کنیه مردان فراتر می رفت چنان که فرزندان را به کنیه مادرشان می خواندند. ام البنین علیهاالسلام نیز به عنوان کنیه فاطمه بنت حزام انتخاب شد، ولی چرا این کنیه را برای ایشان برگزیدند؟
در میان عرب آن زمان، چه در عصر جاهلیت و چه در زمان اسلام، رسم بود که هرگاه زنی سه پسر یا بیش تر به دنیا می آورد، او را به این کنیه می خواندند و چون ام البنین علیهاالسلام چهار فرزند پسر داشت، او را ام البنین علیهاالسلام نامیدند. البته عرب ها رسم دیگری نیز داشتند که در آغاز تولد نوزاد، وی را به کنیه ای نیکو می نامیدند. در واقع، تفأّل به خیر می زدند. چنان چه به زنان دیگری، کنیه ام الخیر یا ام الکرام داده اند. پس چون داشتن فرزندان و پسران بیش تر، مایه افتخار بوده است، به نظر می آید حضرت ام البنین علیهاالسلام از کودکی به این کنیه نامیده شده باشد. امروزه هرگاه نام ام البنین علیهاالسلام برده می شود، جز فاطمه ام البنین علیهاالسلام ـ مادر ابوالفضل علیه السلام ـ نام دیگری در ذهن ها مجسم نمی شود؛ یعنی کنیه ایشان جای گزین نام شان گشته است.
به هر حال، در آغاز ولادت فاطمه، کنیه ام البنین را برای او برگزیدند؛ تفأل نیکویی که به واقعیت پیوست.
نام اصلی ام البنین علیهاالسلام
از مهم ترین حقوق فرزند بر پدر و مادر، نهادن نامِ نیک بر او است. در آن زمان نیز نهادن نام نیکو و شایسته بر فرزندان، مهم بود و نام زیبا افتخاری ارزنده به شمار می آمد. بنابراین، هنگام ولادت ام البنین علیهاالسلام، ایشان را به بافضیلت ترین نامی که برای دختران عرب مرسوم بود، نام گذاری کردند: فاطمه
