2024 April 16 - سه شنبه 28 فروردين 1403
چرا حضرت رسول صلي الله عليه و آله بجاي سخنراني در غدير، بر ولايت امام علي عليه السلام به صورت كتبي تاكيد نكردند تا بتوان بعداً بر آن استناد كرد؟
کد مطلب: ٤٩٤٠ تاریخ انتشار: ١٦ شهریور ١٣٩٦ - ١٧:١٥ تعداد بازدید: 8988
پرسش و پاسخ » امامت و خلافت
چرا حضرت رسول صلي الله عليه و آله بجاي سخنراني در غدير، بر ولايت امام علي عليه السلام به صورت كتبي تاكيد نكردند تا بتوان بعداً بر آن استناد كرد؟

جواب:

در جواب به اين سوال به چند مطلب اشاره كرد:

1. ايشان ولايت حضرت علي و ديگر ائمه عليهم السلام را مكتوب هم كرده اند:

حضرت رسول صلي الله عليه و آله جداي از اعلان رسمي ولايت حضرت علي عليه السلام در غدير و...، اقدام به ثبت كَتبي آن هم نموده و در كتب حديثي و تاريخي به ثبت رسيده است.

هم واقعه غدير در تاريخ به عنوان مكتوب ثبت شده و هم افرادي در مورد آن شعر سروده و آن را در شعر ماندگار كرده اند بلكه در مورد امامت ائمه عليهم السلام از طرف خداوند متعال لوحي بر پيامبر گرامي او نازل شده است.

شيخ صدوق(ره) در كتاب كمال الدين نقل مي كند:

حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ إِسْحَاقَ الطَّالَقَانِي رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا الْحَسَنُ بْنُ إِسْمَاعِيلَ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو عَمْرٍو سَعِيدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ نَصْرٍ الْقَطَّانُ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ مُحَمَّدٍ السُّلَمِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ الرَّحْمَنِ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ سَعِيدِ بْنِ مُحَمَّدٍ قَالَ حَدَّثَنَا الْعَبَّاسُ بْنُ أَبِي عَمْرٍو عَنْ صَدَقَةَ بْنِ أَبِي مُوسَي عَنْ أَبِي نَضْرَةَ قَالَ لَمَّا احْتُضِرَ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الْبَاقِرُ ع عِنْدَ الْوَفَاةِ دَعَا بِابْنِهِ الصَّادِقِ ع فَعَهِدَ إِلَيْهِ عَهْداً فَقَالَ لَهُ أَخُوهُ زَيْدُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ لَوِ امْتَثَلْتَ فِيَّ تِمْثَالَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ ع لَرَجَوْتُ أَنْ لَا تَكُونَ أَتَيْتَ مُنْكَراً فَقَالَ يَا أَبَا الْحَسَنِ إِنَّ الْأَمَانَاتِ لَيْسَتْ بِالتِّمْثَالِ وَ لَا الْعُهُودَ بِالرُّسُومِ وَ إِنَّمَا هِيَ أُمُورٌ سَابِقَةٌ عَنْ حُجَجِ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَي ثُمَّ دَعَا بِجَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ فَقَالَ لَهُ يَا جَابِرُ حَدِّثْنَا بِمَا عَايَنْتَ فِي الصَّحِيفَةِ فَقَالَ لَهُ جَابِرٌ نَعَمْ يَا أَبَا جَعْفَرٍ دَخَلْتُ عَلَي مَوْلَاتِي فَاطِمَةَ ع لِأُهَنِّئَهَا بِمَوْلُودِ الْحَسَنِ ع فَإِذَا هِيَ بِصَحِيفَةٍ بِيَدِهَا مِنْ دُرَّةٍ بَيْضَاءَ فَقُلْتُ يَا سَيِّدَةَ النِّسْوَانِ مَا هَذِهِ الصَّحِيفَةُ الَّتِي أَرَاهَا مَعَكِ قَالَتْ فِيهَا أَسْمَاءُ الْأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِي فَقُلْتُ لَهَا نَاوِلِينِي لِأَنْظُرَ فِيهَا قَالَتْ يَا جَابِرُ لَوْ لَا النَّهْيُ لَكُنْتُ أَفْعَلُ لَكِنَّهُ نُهِيَ أَنْ يَمَسَّهَا إِلَّا نَبِيٌّ أَوْ وَصِيُّ نَبِيٍّ أَوْ أَهْلُ بَيْتِ نَبِيٍّ وَ لَكِنَّهُ مَأْذُونٌ لَكَ أَنْ تَنْظُرَ إِلَي بَاطِنِهَا مِنْ ظَاهِرِهَا قَالَ جَابِرٌ فَقَرَأْتُ فَإِذَا فِيهَا أَبُو الْقَاسِمِ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْمُصْطَفَي أُمُّهُ آمِنَةُ بِنْتُ وَهْبٍ أَبُو الْحَسَنِ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ الْمُرْتَضَي أُمُّهُ فَاطِمَةُ بِنْتُ أَسَدِ بْنِ هَاشِمِ بْنِ عَبْدِ مَنَافٍ أَبُو مُحَمَّدٍ الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ الْبَرُّ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ التَّقِيُّ أُمُّهُمَا فَاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ ص أَبُو مُحَمَّدٍ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ الْعَدْلُ أُمُّهُ شَهْرَبَانُويَهْ بِنْتُ يَزْدَجَرْدَ بْنِ شَاهَنْشَاهَ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الْبَاقِرُ أُمُّهُ أُمُّ عَبْدِ اللَّهِ بِنْتُ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ الصَّادِقُ أُمُّهُ أُمُّ فَرْوَةَ بِنْتُ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي بَكْرٍ أَبُو إِبْرَاهِيمَ مُوسَي بْنُ جَعْفَرٍ الثِّقَةُ أُمُّهُ جَارِيَةٌ اسْمُهَا حَمِيدَةُ أَبُو الْحَسَنِ عَلِيُّ بْنُ مُوسَي الرِّضَا أُمُّهُ جَارِيَةٌ اسْمُهَا نَجْمَةُ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الزَّكِيُّ أُمُّهُ جَارِيَةٌ اسْمُهَا خَيْزُرَانُ أَبُو الْحَسَنِ عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ الْأَمِينُ أُمُّهُ جَارِيَةٌ اسْمُهَا سَوْسَنُ أَبُو مُحَمَّدٍ الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ الرَّفِيقُ أُمُّهُ جَارِيَةٌ اسْمُهَا سُمَانَةُ وَ تُكَنَّي بِأُمِّ الْحَسَنِ أَبُو الْقَاسِمِ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ هُوَ حُجَّةُ اللَّهِ تَعَالَي عَلَي خَلْقِهِ الْقَائِمُ أُمُّهُ جَارِيَةٌ اسْمُهَا نَرْجِسُ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمْ أَجْمَعِين [1]

ابو نضره گويد: وقتي امام باقر عليه السّلام محتضر شد فرزندش امام صادق عليه السّلام را خواند و بدو وصيّتي كرد، آنگاه برادرش زيد بن عليّ بن الحسين به او گفت: اگر تمثال حسن و حسين را در باره خودت و من تصوير مي كردي اميدوار بودم كه منكري را مرتكب نشوي، امام باقر عليه السّلام فرمود: اي ابو الحسن! امانات به تمثال نيست و عهد و پيمانها به تصوير و تمثيل نيست، بلكه آنها اموري هستند كه بر حجّتهاي الهي سبقت دارد، سپس جابر بن عبد اللَّه را خواند و به او فرمود: اي جابر! آنچه را كه در آن صحيفه ديدي براي ما بازگو، جابر گفت: اي ابا جعفر! به روي چشم، بر مولاي خود فاطمه زهرا عليها السّلام وارد شدم تا ولادت حسين عليه السّلام را تهنيت گويم كه بناگاه صحيفه اي در دست آن حضرت ديدم كه از درّه بيضا بود، گفتم: اي سرور زنان! اين صحيفه اي كه در دست شما مي بينم چيست؟ فرمود:

اسامي ائمّه از فرزندان من در آن است، گفتم: آن را به من بدهيد تا در آن بنگرم، فرمود: اي جابر! اگر منهي نبود چنين مي كردم، ولي نهي شده است كه جز پيامبر و يا وصيّ پيامبر و يا اهل بيت پيامبر به آن دست بزند، ولي به تو اجازه داده مي شود كه از رويش آن را بنگري و بداني.

جابر گويد: آن را خواندم و در آن نوشته بود:

ابو القاسم محمّد بن عبد اللَّه المصطفي، مادرش آمنه بنت وهب؛ ابو الحسن عليّ بن أبي طالب المرتضي، مادرش فاطمه بنت اسد بن هاشم بن عبد مناف؛ ابو محمّد حسن بن عليّ البرّ و ابو عبد اللَّه حسين بن عليّ التّقي و مادر هر دو فاطمه بنت محمّد صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم؛ أبو محمّد عليّ بن حسين عدل و مادرش شهربانو دختر يزدگرد بن شاهنشاه؛ أبو جعفر محمّد بن عليّ الباقر، مادرش امّ عبد اللَّه بنت حسن بن عليّ بن- أبي طالب؛ ابو عبد اللَّه جعفر بن محمّد الصّادق، مادرش امّ فروه بنت قاسم بن محمّد بن- أبي بكر.أبو ابراهيم موسي بن جعفر الثّقه مادرش جاريه اي به نام حميدة.أبو الحسن عليّ بن موسي الرّضا مادرش جاريه اي به نام نجمه.أبو جعفر محمّد بن عليّ الزّكي مادرش جاريه اي به نام خيزران.أبو الحسن عليّ بن محمّد الامين مادرش جاريه اي به نام سوسن.أبو محمّد حسن بن عليّ الرّفيق مادرش جاريه اي به نام سمانه و كنيه اش امّ الحسن.أبو القاسم محمّد بن حسن القائم و او حجّت خدا بر خلقش مي باشد مادرش جاريه اي بنام نرگس، صلوات اللَّه عليهم اجمعين.

2. اعلان رسمي كمتر از نوشته نيست

همچنانكه در محاكم به مكتوبات استناد مي شود افراد هم به عنوان شاهد مورد استناد قرار گرفته مي شوند اگر براي واقعه اي كه اتفاق مي افتد نتوان به سخن هفتاد روز قبل رسول الله صلي الله عليه و آله استناد كرد آنهم سخني كه اكثر قريب به اتفاق مردم شنيده اند چگونه بتوان به نوشته ايشان استناد كرد.

3. امحاي نوشته براي مخالفان كار سختي نيست

مخالفاني كه در دوران حكومت خود ثابت كردند كه به راحتي حديث درست مي كنند و آن را در مقابل سخن دختر رسول خدا قرار داده و او را از حقش منع مي كنند يا كساني كه سند فدك را از دست دختر رسول خدا صلي الله عليه و آله گرفته و پاره مي كند

در سيره حلبيه چنين آمده است:

وفي كلام سبط ابن الجوزي رحمه الله أنه رضي الله تعالي عنه كتب لها بفدك ودخل عليه عمررضي الله تعالي عنه فقال ما هذا فقال كتاب كتبته فاطمه بميراثها من ابيها فقال مماذا تنفق علي المسلمين وقد حار بتك العرب كما تري ثم اخذ عمر الكتاب فشقه [2]

در كلام سبط بن جوزي آمده است كه ابوبكر براي فاطمه كتابي نوشت عمر بر او داخل شد و گفت اين چيست؟ گفت: كتابي است كه براي فاطمه در مورد ميراثش از پدرش نوشته ام گفت: از چه براي مردم انفاق خواهي كرد در حالي كه عرب عليه تو بپا خواسته است سپس نوشته را از فاطمه گرفته و آن را پاره كرد.

4. بسياري از مكتوبات به دست ما نرسيده است

بسياري از اينگونه مكتوبات در تاريخ به جهت صد سال منع حديث و كتاب سوزي ها و دشمني خلفاي حاكمه در طول تاريخ و... به دست ما نرسيده است.

سياست حكومت عمر بن الخطاب منع نقل احاديث پيامبر اكرم و روي آوردن به آن بود، و كساني را كه با اين روش و سياست مخالفت مي كردند، زندان و شلاق و تعزير مي كرد. چنانچه در مورد ابوذر و ابوالدرداء ابومسعود انصاري و ديگران انجام داد.

ذهبي مي گويد:

كان عمر رضي الله عنه يقول أقلوا الحديث عن رسول الله صلي الله عليه وسلم وزجر غير واحد من الصحابة عن بث الحديث وهذا مذهب لعمر ولغيره[3]

عمر چنين بود، او مي گفت: از پيامبر كمتر حديث نقل كنيد و چندين صحابي پيامبر را نسبت به نشر احاديث توبيخ كرد. آري اين شيوه و مذهب و ايده عمر و غير عمر بود.

قرظه بن كعب انصاري مي گويد:

أردنا الكوفة فشيعنا عمر إلي صرار فتوضأ فغسل مرتين وقال تدرون لم شيعتكم فقلنا نعم نحن أصحاب رسول الله صلي الله عليه وسلم فقال إنكم تأتون أهل قرية لهم دوي بالقرآن كدوي النحل فلا تصدوهم بالأحاديث فتشغلوهم جردوا القرآن وأقلوا الرواية عن رسول الله صلي الله عليه وسلم امضوا وأنا شريككم[4]

هنگاميكه قصد عزيمت به كوفه را كرديم، عمربن الخطاب تا منطقه «صرار» به بدرقه ما آمده و گفت: مي دانيد چرا شما را بدرقه كردم؟ گفتيم: لابد بخاطر اينكه ما از صحابه رسول اللّه ـ صلي الله عليه و سلّم ـ هستيم؟ گفت: شما وارد آبادي و روستايي مي شويد كه قرآن مي خوانند، مبادا آنان را با خواندن و قرائت احاديث پيامبر از خواندن قرآن بازداريد! تا مي توانيد از پيامبر حديث كم نقل كنيد.

مگر آنها از قرآني كه حضرت علي عليه السلام نوشته بودند چگونه استقبال كردند؟

در كتاب اينگونه كافي آمده است:

عَنْ سَالِمِ بْنِ سَلَمَةَ قَالَ: قَرَأَ رَجُلٌ عَلَي أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع وَ أَنَا أَسْتَمِعُ حُرُوفاً مِنَ الْقُرْآنِ لَيْسَ عَلَي مَا يَقْرَأُهَا النَّاسُ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع كُفَّ عَنْ هَذِهِ الْقِرَاءَةِ اقْرَأْ كَمَا يَقْرَأُ النَّاسُ حَتَّي يَقُومَ الْقَائِمُ ع فَإِذَا قَامَ الْقَائِمُ ع قَرَأَ كِتَابَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَي حَدِّهِ وَ أَخْرَجَ الْمُصْحَفَ الَّذِي كَتَبَهُ عَلِيٌّ ع وَ قَالَ أَخْرَجَهُ عَلِيٌّ ع إِلَي النَّاسِ حِينَ فَرَغَ مِنْهُ وَ كَتَبَهُ فَقَالَ لَهُمْ هَذَا كِتَابُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ كَمَا أَنْزَلَهُ اللَّهُ عَلَي مُحَمَّدٍ ص وَ قَدْ جَمَعْتُهُ مِنَ اللَّوْحَيْنِ فَقَالُوا هُوَ ذَا عِنْدَنَا مُصْحَفٌ جَامِعٌ فِيهِ الْقُرْآنُ لَا حَاجَةَ لَنَا فِيهِ فَقَالَ أَمَا وَ اللَّهِ مَا تَرَوْنَهُ بَعْدَ يَوْمِكُمْ هَذَا أَبَداً إِنَّمَا كَانَ عَلَيَّ أَنْ أُخْبِرَكُمْ حِينَ جَمَعْتُهُ لِتَقْرَءُوهُ.[5]

از سالم بن سلمه، گويد: مردي براي امام صادق (ع) چند كلمه از قرآن خواند كه من گوش مي كردم و نبود به روشي كه مردم مي خوانند، امام صادق (ع) به او فرمود: از اين قرائت خودداري كن و چنان قرائت كن كه مردم امروزه قرائت مي كنند تا امام قائم (ع) ظهور كند و هر گاه امام قائم (ع) ظهور كرد، كتاب خدا عز و جل را بر حدّ و قرار خود مي خواند و آن مصحفي را كه علي (ع) نوشته بود بيرون آورد و فرمود: علي (ع) اين مصحف را براي مردم بيرون آورد هنگامي كه از آن فراغت يافت و آن را نوشت و به آنها فرمود: اين است كتاب خدا عز و جل چنانچه آن را نازل كرده است بر محمد (ص) و من آن را از دو لوح فراهم آوردم، در پاسخ او گفتند: هم اكنون در نزد ما مصحفي است كه همه قرآن در آن گرد آمده است و ما نيازي بدان نداريم، پس فرمود: هلا به خدا سوگند آن را پس از امروز خود نخواهيد ديد تا هرگز همانا بر من بايست كه شما را بدان گزارش دهم هنگامي كه فراهمش كردم تا آن را بخوانيد.

5. رسول الله صلي الله عليه و آله قصد چنين كاري داشتند ولي نگذاشتند

در ماجراي دوات و قلم رسول گرامي اسلام قصد داشتند چنين كاري بكنند ولي نگذاشتند.

ابن عباس مي گويد:

در زمان خلافت عمر، روزي رفتم نزد عمر و او به من گفت: آيا فهميدي كه پيامبر (صلي الله عليه و سلم) كه در آخرين لحظات زندگي خود وقتي خواست چيزي را بنويسد، چه چيزي را اراده كرده بود؟ گفتم: خير، شما بگوييد. عمر گفت:

و لقد أراد في مرضه أن يصرح باسمه فمنعت من ذلك، إشفاقا و حيطة علي الاسلام.[6]

مي خواست نام علي را به عنوان خليفه، مكتوب بنويسد و من جلوگيري كردم، به خاطر شفقت و خيرخواهي بر اسلام و صلاح را در اين ديدم.

در چند جا از صحيح بخاري اين قضيه آمده است كه:

لَمَّا اشْتَدَّ بِالنَّبِيِّ صلي الله عليه وسلم وَجَعُهُ قال ائْتُونِي بِكِتَابٍ أَكْتُبْ لَكُمْ كِتَابًا لَا تَضِلُّوا بَعْدَهُ قال عُمَرُ إِنَّ النبي صلي الله عليه وسلم غَلَبَهُ الْوَجَعُ وَعِنْدَنَا كِتَابُ اللَّهِ حَسْبُنَا فَاخْتَلَفُوا وَكَثُرَ اللَّغَطُ قال قُومُوا عَنِّي ولا يَنْبَغِي عِنْدِي التَّنَازُعُ[7]

در مريضي رسول خدا صلي الله عليه و آله ايشان فرمودند: كاغذي بياوريد تا چيزي براي شما بنويسم كه بعد از من گمراه نشويد عمر گفت: درد بر او غلبه كرده نزد ما كتاب خداست ما را كافيست اختلاف زياد شد حضرت فرمود: از نزد من بلند شويد سزاوار نيست نزد من تنازع شود.



[1] . كمال الدين و تمام النعمة، شيخ صدوق (متوفاي386 ق )، ناشر: اسلامية، مكان نشر: تهران ، سال چاپ: 1395 ق ، ج 1، ص305

[2] . السيرة الحلبية في سيرة الأمين المأمون ، اسم المؤلف: علي بن برهان الدين الحلبي الوفاة: 1044 ، دار النشر : دار المعرفة - بيروت - 1400، ج 3، ص 488

[3] . سير أعلام النبلاء ، اسم المؤلف: محمد بن أحمد بن عثمان بن قايماز الذهبي أبو عبد الله الوفاة: 748 ، دار النشر : مؤسسة الرسالة - بيروت - 1413 ، الطبعة : التاسعة ، تحقيق : شعيب الأرناؤوط , محمد نعيم العرقسوسي، ج 2، ص 601

[4] . الطبقات الكبري ، اسم المؤلف: محمد بن سعد بن منيع أبو عبدالله البصري الزهري الوفاة: 230 ، دار النشر : دار صادر - بيروت، ج 6، ص 7 ؛ تاريخ الامم و الملوك؛ ج3، ص273

[5] . الكافي ، شيخ كليني (متوفاي329 ق) ، ج2، ص633، ناشر: اسلامية، مكان نشر: تهران ، سال چاپ: 1362 ش

[6] . شرح نهج البلاغة لإبن أبي الحديد، ج12، ص21

[7] . صحيح البخاري، ج1، ص36، ح 114، كتاب العلم، ب 39 ، باب كِتَابَةِ الْعِلْمِ و ج4، ص 31، ح 3053، كتاب الجهاد والسير ب 176 ، باب هَلْ يُسْتَشْفَعُ إِلَي أَهْلِ الذِّمَّةِ وَمُعَامَلَتِهِمْ. و ج4، ص66، ح 3168، كتاب الجزية باب اخراج اليهود من جزيرة العرب و ج5، ص137، ح 4431، كتاب المغازي، باب مرض النبي ووفاته و ج7، ص9، ح 5669، كتاب المرضي باب قول المريض قوموا عنّي و ج8، ص161، ح 7366، كتاب الاعتصام بالكتاب والسنة، ب 26 ، باب كَرَاهِيَةِ الْخِلاَفِ



Share
1 | حسين | Iran - Isfahan | ٢٣:٥٣ - ٢٧ مهر ١٣٩٣ |
سلام
خسته نباشيد
کاشي ميگفتيد کدوم منابع از سنت هستش کدوم شيعه
ممنون

پاسخ:
با سلام

دوست گرامي

غير از دو کتاب كمال الدين و تمام النعمة، شيخ صدوق‏ و الکافي کليني بقيه از منابع اهل سنت است

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات
2 | سهیل | Sweden - Åkersberga | ١٢:٣٥ - ٠٢ اسفند ١٣٩٣ |
با عرض سلام و تشکر از شما با توجه اینکه در صحت حدیث غدیر شکی نیست و مساله فقط در دلالت اون هست درسته که شیخ طوسی گفته ما باید برای امامت نص صریح داشته باشیم و حدیث غدیر صراحت نداره؟

پاسخ:
با سلام
دوست گرامي
شيخ طوسي در کتب مختلف خود يکي از ادله خلافت بلافصل حضرت علي عليه السلام را حديث غدير ذکر کرده است
وي در الرسائل العشر گويد:
مسألة : الإمام بعد النبي صلى الله عليه وآله بلا فصل : علي ابن أبي طالب عليه السلام ، بدليل قوله عليه السلام : " أنت الخليفة من بعدي ، وأنت قاضي ديني ، وأنت مني بمنزلة هارون من موسى إلا أنه لا نبي بعدي ، وأنت ولي كل مؤمن ومؤمنة بعدي 45 ، سلموا عليه بإمرة المؤمنين ، اسمعوا له وأطيعوا 46 ، تعلموا منه ولا تعلموه ، من كنت مولاه فعلي مولاه 47 .الرسائل العشر - الشيخ الطوسي - ص 98
در کتاب الاقتصاد نيز به اين روايت بر امامت حضرت استناد کرده است:
دليل آخر على إمامته ( عليه السلام ) ومما يدل على إمامته عليه السلام الخبر المعروف الذي لم يدفعه أحد من أهل العلم يعتد بقوله ، أن النبي ص حين انصرف من حجة الوداع وبلغ الموضع المعروف بغدير خم نزل ونادى في الناس الصلاة جامعة ، فاجتمع الناس ، فلما رآهم رقى الرحال وخطب خطبة معروفة ثم أقبل على الناس فقال : ألست أولى منكم بأنفسكم ؟ قالوا : بلى يا رسول الله . فقال عاطفا على ذلك : فمن كنت مولاه فعلي مولاه ، اللهم وال من والاه وعاد من عاداه وانصر من نصره واخذل من خذله 1 ) .
الاقتصاد - الشيخ الطوسي - ص 216
بنابراين شيخ طوسي به صراحت اعلان کرده است که يکي از ادله شيعه بر امامت حضرت علي عليه السلام حديث غدير است
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
3 | بيژن | Iran - Tehran | ١٣:٤٩ - ١١ مهر ١٣٩٤ |
لطفا دقت كنيد كه شهادت امام محمدباقر سال 114 بوده و با توصيفي كه از جابر ابن عبدالعه شده , او اگر در 15ذ سالگي هم خدمت فاطمه زهرا رسيده باشد , در زمان احتضار امام باقر بايد حدود 140 سال داشته باشد !!
ايا اين غلو و يا اشتباه تاريخي نيست كه به خورد مردمك نا اگاه ميدهيد ؟

پاسخ:
با سلام
دوست گرامی
در خيلي از روايات ديگر اين عبارت در روايات نقل نشده است لذا اگر اشکالي در متن اين روايت باشد دليل بر بطلان روايات ديگر لوح نمي‌شود
موفق باشید
گروه پاسخ به شبهات
4 | بيژن | Iran - Gorgan | ١٧:٥٩ - ١٢ مهر ١٣٩٤ |
فرموديد : بلكه در مورد امامت ائمه عليهم السلام از طرف خداوند متعال لوحي بر پيامبر گرامي او نازل شده است.
ايا فكر نميكنيد كه زيادي اغراق ميكنيد و داريد از انطرف بام سقوط ميكنيد؟؟!!
خداوند توسط فرستادكانش بجز نويد و اخطار و تهديد از اينده در مقابل اعمال انسان هيچگونه اينده اي براي مخلوقات زميني ترسيم نكرده , لطفا از خواب بيدار شويد و فكر خود را باز و تعقل كنيد .
سوره نساء ايه 171
اى اهل كتاب در دين خود غلو مكنيد و در باره خدا جز به درستي سخن مگوييد
لطفا حديث غلو را نيز بخوانيد تا بدانيد كه رسول خدانه چقدر از شما غلو كنندگان اظهار بيزاري كرده است

پاسخ:
با سلام
دوست گرامی
هر وقت چیزی در خصوص ائمه ما نقل می شود شما حمل به غلو می کنید اما وقتی به خودتان می رسد آن را کرامت می دانید
عمر بن خطاب در مدينه مشغول خواندن خطبه نماز جمعه و آيات قرآن را مي خواند؛ يك دفعه سه مرتبه گفت: «يا ساريه الجبل»، همه ماندند كه چه اتفاقي افتاده؛ بعد از نماز از او پرسيدند كه چه شد وسط خطبه اين چنين گفتي؟ گفت: در حين خطبه خواندن، يك نگاهي كردم به ملكوت زمين و زمان، ديدم لشكري كه براي فتح نهاوند فرستاديم، دشمنان از 4 طرف مي خواهند محاصره كنند و آنها را از بين ببرند، فرمانده شان آقاي ساريه بود، او را صدا زدم كه بيائيد به طرف كوه و از يك طرف با دشمن بجنگيد،البداية و النهاية، ج7، ص94
اينها غلو نيست اما علم غیب ائمه ما غلو است؟!!
موفق باشید
گروه پاسخ به شبهات
5 | مرتضی | Iran - Tehran | ١٥:٠٧ - ١٤ دي ١٣٩٤ |
سلام ببخشید مسئله غدیر در نهج البلاغه هم آمده؟؟ ممنون

پاسخ:
باسلام
دوست گرامي
نهج البلاغه حاوی برخي از سخنان گردآوری شده حضرت علي عليه السلام بویژه در دوران خلافت است البته نه تمام سخنان بلکه سید رضی از ميان سخنان حضرت که آنهم جنبه بلاغي داشته است را گردآوری کرده است. اما آن حضرت با اینکه در این مجموعه اشاره صریحی به غدیر ندارد ولي با این حال می بینیم که در اسناد فراوان ديگر چه در منابع چه و اهل سنت، حضرت به رویداد غدیر به خوبی اشاره کرده است:
حدثنا عبد الله قال حدثني أبي نا محمد بن جعفر نا شعبة عن أبي إسحاق قال سمعت سعيد بن وهب قال نشد على الناس فقام خمسة أو ستة من أصحاب النبي صلي الله عليه وسلم فشهدوا ان رسول الله صلي الله عليه وسلم قال من كنت مولاه فعلي مولاه
فضائل الصحابة ، ج 2 ص 598 ، اسم المؤلف: أحمد بن حنبل أبو عبد الله الشيباني الوفاة: 241 ، دار النشر : مؤسسة الرسالة - بيروت - 1403 - 1983 ، الطبعة : الأولى ، تحقيق : د. وصي الله محمد عباس
و اما در نهج ا لبلاغه آن حضرت با عبارات مختلفی برتری خود را که در واقع برایند واقعه غدیر بود را بيان مي دارد آن حضرت فرمود: وا عجبا أ تكون الخلافة بالصحابة و لا تكون بالصحابة و القرابة و يروى و القرابة و النص و يروى له ع شعر في هذا المعنى و هو
فإن كنت بالشورى ملكت أمورهم فكيف بهذا و المشيرون غيب‏
و إن كنت بالقربى حججت خصيمهم فغيرك أولى بالنبي و أقرب‏
و لقد أوضح ع بهذا القول نهج المحجة و أخذ على خصومة بمضايق الحجة
شگفتا آیا معیار خلافت صحابی بودن پیامبر است؟ اما صحابی بودن و خویشاوندی ملاک نیست؟ و آنگاه امام این شعر را فرمود:
اگر ادعا می کنی با شورای مسلمین به خلافت رسیدی، چه شورایی بود که رای دهندگان حضور نداشتند؟ و اگر خویشاوندی را حجت می آوری، دیگران از تو به پیامبر نزدیک تر وسزاوارترند.
نهج البلاغة (للصبحي صالح) ص502
امام در همین نهج البلاغه در خطبه 162 می فرماید: يَا أَخَا بَنِي أَسَدٍ إِنَّكَ لَقَلِقُ الْوَضِينِ تُرْسِلُ فِي غَيْرِ سَدَدٍ وَ لَكَ بَعْدُ ذِمَامَةُ الصِّهْرِ وَ حَقُّ الْمَسْأَلَةِ وَ قَدِ اسْتَعْلَمْتَ فَاعْلَمْ أَمَّا الِاسْتِبْدَادُ عَلَيْنَا بِهَذَا الْمَقَامِ وَ نَحْنُ الْأَعْلَوْنَ نَسَبا...
این برادر بنی اسدی ... بدان آن ظلم و خودکامگی که نسبت به خلافت بر ما تحمیل شد، در حالی که ما را نسب برتر و پیوند خویشاوندی با رسول خدا استوارتر بود، جز خودخواهی و انحصار طلبی چیز دیگری نبود که گروهی بخیلانه به کرسی خلافت چسبیدند، و گروهی سخاوتمندانه از ان دست کشیدند، داور خداست ...
.نهج البلاغة (للصبحي صالح) ص231
در جاي ديگر از نهج البلاغه آمده که به مبحث حق خلافت حضرت علی که برگرفته از حق ثبت شده ایشان در غدیر است، اشاره می نماید
فَلَمَّا مَضَى [ص] تَنَازَعَ الْمُسْلِمُونَ الْأَمْرَ مِنْ بَعْدِهِ فَوَاللَّهِ مَا كَانَ يُلْقَى فِي رُوعِي وَ لَا يَخْطُرُ بِبَالِي أَنَّ الْعَرَبَ تُزْعِجُ هَذَا الْأَمْرَ مِنْ بَعْدِهِ ص عَنْ أَهْلِ بَيْتِهِ وَ لَا أَنَّهُمْ مُنَحُّوهُ عَنِّي مِنْ بَعْدِهِ فَمَا رَاعَنِي إِلَّا انْثِيَالُ النَّاسِ عَلَى فُلَانٍ يُبَايِعُونَهُ فَأَمْسَكْتُ [بِيَدِي يَدِي حَتَّى رَأَيْتُ رَاجِعَةَ النَّاسِ قَدْ رَجَعَتْ عَنِ الْإِسْلَامِ يَدْعُونَ إِلَى مَحْقِ دَيْنِ مُحَمَّدٍ ص فَخَشِيتُ إِنْ لَمْ أَنْصُرِ الْإِسْلَامَ وَ أَهْلَهُ أَنْ أَرَى فِيهِ ثَلْماً أَوْ هَدْماً تَكُونُ الْمُصِيبَةُ بِهِ عَلَيَّ أَعْظَمَ مِنْ فَوْتِ وِلَايَتِكُمُ الَّتِي إِنَّمَا هِيَ مَتَاعُ أَيَّامٍ قَلَائِلَ يَزُولُ مِنْهَا مَا كَانَ كَمَا يَزُولُ السَّرَابُ- [وَ أَوْ كَمَا يَتَقَشَّعُ السَّحَابُ فَنَهَضْتُ فِي تِلْكَ الْأَحْدَاثِ حَتَّى زَاحَ الْبَاطِلُ وَ زَهَقَ وَ اطْمَأَنَّ الدِّينُ وَ تَنَهْنَه‏].
پس از رحلت پیامبر من دست کشیدم از قدرت و حکومت، تا آنجا که دیدم گروهی از اسلام بازگشته، می خواهند دین محمد را نابود ساند. پس ترسیدم که اگر اسلام و طرفدارانش را یاری نکنم، رخنه ای در آن ببینم یا شاهد نابودی آن باشم که مصیبت آن برایم سخت تر از رهاکردن حکومت بر شما و کالای چند روزه دنیاست ....
نهج البلاغة (للصبحي صالح) ؛ ؛ ص451
هر چند به صراحت درباره غدير چيزي نيامده است اما اين بدان معنا نيست که حضرت علي عليه السلام اصلا درباره غدير چيزي بيان نکرده است! در منابع ديگر به غدير احتجاج کرده است جهت اطلاع به اين آدرس رجوع کنيد
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
6 | پایگاه وااسلاما اهل سنت | Iran - Tehran | ١٤:٢٧ - ١٩ شهریور ١٣٩٦ |
پیامبر صلىٰ الله علیه وسلم با «فاء» تعقیب ولایت علی را بر ولایت خود عطف کرد و با «فاء» تعقیب، تراخی (یعنی ولایت حضرت علی بعد از وفات پیامبر صلیٰ الله علیه وسلم) ثابت نمی‌شود؛ چون معنی حرف عطف «فاء» تعقیب بدون تراخی است؛ یعنی: چون ولایت پیغمبر بر مسلمانان ثابت شد، پس باید ولایت علی بلافاصله در حیات پیامبر بر آنان ثابت شود حال آن‌که هیچ کسی به این معتقد نیست که ولایت علی در زمان حیات رسول الله صلىٰ الله علیه وسلم قائم بوده و یا در حکم “ولایت” با او شریک بوده است.

و اگر منظور اثبات ولایت بعد از وفات می‌بود، پس به جای «فَهٰذا»، «ثُمَّ هٰذا» می‌فرمود!


پاسخ:
با سلام
اتفاقا این حرف فاء حرف شیعه را ثابت می کند نه حرف اهل سنت را؛ چون فاء در اینجا یعنی بلا فاصله بعد از ولایت پیامبر ولایت امیرالمؤمنین ثابت است؛ چون فاء ثابت می کند که ما بعد فاء متأخر از ما قبل است؛ اما بین این دو فاصله ای نیست یعنی به محض این که پیامبر شهید شدند، بدون هیچ فاصله ای ولایت امیرالمؤمنین ثابت می شود؛ در حالی که اهل سنت امیرالمؤمنین را خلیفه چهارم می دانند که این معنی ثم است و در حدیث این کلمه نیامده است.
کلمه فاء می رساند ولایت بدون فاصله بعد از ولایت پیامبر، ولایت امیرالمؤمنین است، زمانی بعد از ولایت پیامبر معنی می دهد که پیامبر در قید حیات نباشد؛ وگرنه بعدیت معنی نمی دهد؛ لذا روایت می فرماید: بلا فاصله بعد از ولایت پیامبر (وقتی پیامبر از دنیا رفتند) ولایت امیرالمؤمنین ثابت است.
موفق باشید
گروه پاسخ به شبهات مؤسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف)
7 | مصطفی | Iran - Qom | ١٠:٤٥ - ٢٠ شهریور ١٣٩٦ |
آیا صحابه ای همچون سلمان وابوذر و عمار از حق علی در مورد غدیر دفاع کردند ؟ چرا در مورد غصب خلافت اعتراض نکردند؟

پاسخ:
با سلام
دوست گرامی
در این خصوص به این آدرس رجوع کنید
موفق باشید
گروه پاسخ به شبهات
8 | آزمون آنلاین | Iran - Mashhad | ٢١:٤١ - ٠٢ مهر ١٣٩٦ |
سلام
خسته نباشيد
کاشي ميگفتيد کدوم منابع از سنت هستش کدوم شيعه ؟
ممنون

پاسخ:
با سلام
دوست گرامی
در مقاله فوق تنها کتاب كمال الدين و تمام النعمة، شيخ صدوق از شیعه و بقیه از منابع اهل سنت می باشید
موفق باشید
گروه پاسخ به شبهات
   
* نام:
* پست الکترونیکی:
* متن نظر :
  

آخرین مطالب
پربحث ترین ها
پربازدیدترین ها