2024 March 28 - پنج شنبه 09 فروردين 1403
مقصود از روايت: «حب علي حسنة، لا يضر معها سيئة» چيست؟
کد مطلب: ٥٠٥٥ تاریخ انتشار: ١٠ آبان ١٣٩١ تعداد بازدید: 13522
پرسش و پاسخ » امام علي (ع)
مقصود از روايت: «حب علي حسنة، لا يضر معها سيئة» چيست؟

سؤال كننده: محمدي

توضيح سؤال:

از رسول خدا صلي الله عليه وآله در باره امام علي عليه السلام نقل شده است:

حُبُّ عَلِيٍّ حَسَنَةٌ لَا يَضُرُّ مَعَهَا سَيِّئَةٌ وَبُغْضُ عَلِيٍّ سَيِّئَةٌ لَا يَنْفَعُ مَعَهَا حَسَنَة.

«دوستي علي حسنه اي است كه با داشتن آن، سيئه زياني نمي رساند و دشمني علي سيئه اي است كه با وجود آن حسنه سودي ندارد.»

خواهشمنديم پاسخ دهيد:

اولاً: مقصود از اين روايت كه مي گويد: با وجود عشق و محبت علي عليه السلام هيچ گناهي ضرر نمي رساند، چيست؟

ثانياً: آيا انسان بدون اين كه نماز و اعمال واجب ديگري را انجام دهد و فقط محبت علي عليه السلام را داشته باشد كافي است؟ اگر كار برد محبت علي عليه السلام تا اين حد است؛ پس ايمان به خدا و پيامبر و همه عقايد ديني و تكاليف و احكام شرعي ساقط است و غير از دوستي علي عليه السلام در شريعت اسلام چيزي ديگر باقي نمي ماند! يا مقصود چيزي ديگر است؟

نقد و بررسي

اين شبهه در دو قسمت قابل بررسي است:

قسمت اول: تبيين مقصود روايت؛

قسمت دوم: عدم سقوط انجام بقيه تكاليف با وجود عشق و محبت علي عليه السلام.

بررسي طرق نقل روايت

قبل از بررسي مطالب فوق، لازم است طرق اين روايت را كه از رسول خدا صلي الله عليه وآله نقل كرده اند؛ متذكر شويم.

آيت الله العظمي مرعشي نجفي (ره) در شرح احقاق الحق، ج 7، ص258، اين روايت را از سه طريق نقل كرده كه در هر طريق، تعدادي از محدثان اهل سنت وجود دارد:

الف: از طريق معاذ بن جبل:

اين روايت را شيخ منتجب الدين ابن بابويه در الأربعون حديثا، ص 44، با اين سند آورده است.

أنا أبو زرعة عبد الكريم بن إسحاق بن سهلويه ، بقراءتي عليه : أنا أبو القاسم عبد الرحمان بن الحسن بن عليك : أنا أبو سعد أحمد بن محمد بن حفص الماليني الحافظ . أخبرنا أبو الحسن أحمد بن علي بن أحمد الرفاء : نا أبو عروبة الحسين بن محمد بن مودود : نا المسيب بن واضح : نا نقبة بن الوليد ، عن ثور بن يزيد ، عن خالد بن معدان ، عن معاذ بن جبل قال رسول الله صلي الله عليه وآله: حُبُّ عَلِيٍّ حَسَنَةٌ لَا يَضُرُّ مَعَهَا سَيِّئَةٌ وَبُغْضُ عَلِيٍّ سَيِّئَةٌ لَا يَنْفَعُ مَعَهَا حَسَنَة.

گروهي از محدثان اين روايت را از معاذ نقل كرده اند:

1. علامه محمد صالح الكشفي الترمذي الحنفي، المناقب المرتضوية، ص 92 چاپ بمبئي)؛

2. علامه المناوي، محمد عبد الرؤوف بن علي بن زين العابدين (متوفاي 1031هـ)، كنوز الحقائق في حديث خير الخلائق ، ص 67 - 57 ؛

3. علامه منير محمد البدخشي در مفتاح النجاة في مناقب آل العباء ص 61 مخطوط؛

4. علامه القندوزي الحنفي ، الشيخ سليمان بن إبراهيم (متوفاي1294هـ) ينابيع المودة لذوي القربي، ج 2 ص 292؛

5. علامه فاضل الدين محمد بن محمد بن إسحاق الحمويني الخراساني در مناهج الفاضلين، ص 377 مخطوط؛

6. علامه الشيخ عبيد الله الامرتسري الحنفي در أرجح المطالب، ص 519 و 512 چاپ لاهور؛

7. علامه عبد الرحمن بن عبد السلام بن عبد الرحمن بن عثمان (متوفاي 894 هـ)، نزهة المجالس ومنتخب النفائس، ج 2، ص 207 چاپ قاهرة.

ايشان در آخر روايت به جاي كلمه ( سيئة) »معصية» دارد.

ب: از طريق انس بن مالك:

از اين طريق نيز جماعتي اين روايت را نقل كرده اند:

1. علامه خطيب الخوارزمي، الموفق بن أحمد بن محمد المكي (متوفاي568هـ) در المناقب، ج 1، ص 63 .

سلسه سند روايت طبق نقل خوارزمي اينگونه است:

قال: أنبأني مهذب الأئمة أبو المظفر عبد الملك بن علي بن محمد الهمداني، أخبرني أحمد بن نصر بن أحمد، أخبرني سليمان بن أحمد الطبراني، حدثني عمرو بن حمرة أبو أسد القيسي، حدثني خلف بن مهران، حدثنا أبو الربيع، عن أنس بن مالك قال: قال رسول الله صلي الله عليه وآله وسلم: حُبُّ عَلِيٍّ حَسَنَةٌ لَا يَضُرُّ مَعَهَا سَيِّئَةٌ وَبُغْضُ عَلِيٍّ سَيِّئَةٌ لَا يَنْفَعُ مَعَهَا حَسَنَة.

2. علامه فاضل الدين محمد بن محمد بن إسحاق الحمويني الخراساني در مناهج الفاضلين ص 377 مخطوط؛

3. علامه قندوزي، الشيخ سليمان بن إبراهيم (متوفاي1294هـ) در ينابيع المودة لذوي القربي، ج 1، ص 375

ج: از طريق ابن عباس:

از طريق ابن عباس نيز گروهي از محدثين روايت را نقل كرده اند؛ از جمله علامه موصلي حنفي كه مشهور به ابن حسنويه است؛ در كتاب بحر المناقب، ص7 اينگونه آورده است:

عن عبد الله بن عباس رضي الله عنه قال: قال رسول الله صلي الله عليه وآله وسلم حُبُّ عَلِيٍّ حَسَنَةٌ لَا يَضُرُّ مَعَهَا سَيِّئَةٌ وَبُغْضُ عَلِيٍّ سَيِّئَةٌ لَا يَنْفَعُ مَعَهَا حَسَنَة.

د: از طريق ابن عمر:

زين الدين علي بن يوسف بن جبر از علماي قرن هفتم، طريق ديگري را نيز براي اين روايت ذكر كرده و تصريح نموده است كه جماعتي اين روايت را از عبد الله ابن عمر نقل كرده اند:

وجماعة عن ابن عمر قال: قال النبي عليه السلام : حب علي بن أبي طالب حسنة لا تضر معها سيئة ، وبغضه سيئة لا تنفع معها حسنة.

زين الدين علي بن يوسف بن جبر، (متوفاي قرن هفتم)؛ نهج الإيمان، ص 449، تحقيق: السيد أحمد الحسيني، ناشر: مجتمع إمام هادي (ع)ـ مشهد، الطبعة الأولي1418هـ

اين ها طرقي بود كه بزرگان گذشته از محدثان فريقين اين روايت را نقل كرده اند و محدثان بعد از آنها نيز در جوامع روائي مفصل آورده اند.

بررسي اعتبار طرق اين روايات:

اولاً: اگر روايتي به سندهاي متعدد نقل شد؛ تعدد سند، موجب استفاضه و اعتبار سند مي شود (حتي در باب الزاميات) و در نتيجه آن روايت معتبر است.

براي روشن شدن مسأله لازم است كه در ابتدا خبر مستفيض را تعريف و سپس اعتبار روايت مستفيض را بررسي كنيم.

شهيد ثاني در تعريف خبر مستفيض مي گويد:

ثم هو: أي خبر الواحد. مستفيض: إن ، زادت رواته عن ثلاثة في كل مرتبة، أو زادت عن اثنين عند بعضهم.

خبر واحد در صورتي مستفيض است كه در هر مرتبه راويانش از سه تا بيشتر باشد و بعضي گفته اند از دو تا بيشتر باشد.

العاملي، زين الدين بن علي بن أحمد الجبعي (متوفاي965هـ) الرعاية في علم الدراية، ص 69، تحقيق : عبد الحسين محمد علي بقال، ناشر : مكتبة آية الله العظمي المرعشي النجفي - قم، الطبعة الثانية 1408

خبر مستفيض، در منابع ديگر دراية الحديث نيز همين گونه تعريف شده است به جهت رعايت اختصار از ذكر آنها خود داري مي كنيم.

با توجه به تعريف فوق، اين روايت در زمره ي خبر مستفيض است و طبق نظر بزرگان، احتياح به بررسي سندي نيست.

آقاضيا عراقي در باره خبر مستفيض مي گويد:

استفاضتها كافية في الوثوق الاجمالي بصدور بعضها،

مستفيض بودن خبر در وثوق اجمالي به صدور بعض روايت كافي است.

العراقي، آقا ضياء الدين (متوفاي 1361هـ) تعليقة علي العروة، ص 215، تحقيق و ناشر: مؤسسة النشر الإسلامي التابعة لجماعة المدرسين ـ قم المشرفة، الطبعة الأولي 1410

صاحب جواهر مي گويد:

... فلا ريب في استفاضتها بحيث تستغني عن ملاحظة السند كما هو واضح.

بدون شك، استفاضه خبر، از بررسي سند انسان را بي نياز مي كند و اين مطلب روشن است.

النجفي، الشيخ محمد حسن (متوفاي1266هـ)، جواهر الكلام في شرح شرائع الاسلام، ج 10 ص 286، تحقيق: الشيخ عباس القوچاني، ناشر: دار الكتب الإسلامية، طهران، الطبعة: الثالثة، 1367ش.

آقا رضا همداني در باره خبر مستفيض گفته است:

واستفاضة هذه الأخبار مغنية عن البحث عن سندها ... .

الهمداني، آقا رضا، (متوفاي: 1322) مصباح الفقيه، ج 2، ص 375 ، ناشر: انتشارات مكتبة النجاح- طهران، توضيحات : طبعة حجرية.

بنابراين با توجه به تعدد طرق اين روايت، حتي اگر فرض كنيم همه آن ها ضعيف باشند، بازهم طبق اين قاعده نيازي به بررسي سندي ندارد و حجت مي شود .

ثانياً: رواياتي كه در باب مناقب و فضائل وارد مي شود نيازي به تصحيح و بررسي سند ندارد و حتي علماي اهل سنت و از جمله احمد بن حنبل گفته است: ما در باب فضائل صحابه سخت گيري نمي كنيم. يعني برفرض اين كه در باب مناقب روايت ضعيف هم باشد؛ طبق آن عمل مي شود.

مقدسي مي گويد :

فصل في العمل بالحديث الضعيف وروايته والتساهل في أحاديث الفضائل دون ما تثبت به الأحكام والحلال والحرام والحاجة إلي السنة وكونها بيانا للقرآن يحب اتباعه.

ولأجل الآثار المذكورة في الفصل قبل هذا ينبغي الإشارة إلي ذكر العمل بالحديث الضعيف والذي قطع به غير واحد ممن صنف في علوم الحديث حكاية عن العلماء أنه يعمل بالحديث الضعيف فيما ليس فيه تحليل ولا تحريم كالفضائل وعن الإمام أحمد ما يوافق هذا ...

قبل از بيان آثاري كه در اين فصل ذكر شده سزاوار است كه به مسأله عمل به حديث ضعيف اشاره شود. آنچه را كه علماي علوم حديث قطع دارند اين است كه به حديث ضعيفي كه در مورد حلال و حرام نباشد بر طبق آن عمل مي شود؛ مانند رواياتي كه در باب فضائل است. و از امام احمد موافق اين نظر نقل شده است.

المقدسي، الإمام أبي عبد الله محمد بن مفلح (متوفاي 763هـ) ،الآداب الشرعية والمنح المرعية ج 2 ، ص 285، تحقيق : شعيب الأرنؤوط / عمر القيام، دار النشر : مؤسسة الرسالة - بيروت ، الطبعة الثانية 1417هـ - 1996م

علاء الدين مرداوي حنبلي نيز همين مطلب را در كتابش آورده است.

المرداوي المقدسي الحنبلي، علاء الدين أبو الحسن علي بن سليمان بن احمد بن محمد (متوفاي885 هـ)، التحبير شرح التحرير في أصول الفقه ، ج 4، ص 1944، تحقيق : د. عبد الرحمن الجبرين، د. عوض القرني، د. أحمد السراح ، ناشر : مكتبة الرشد - السعودية / الرياض ، الطبعة : الأولي ، 1421هـ ـ 2000م

نووي نيز مي گويد :

أهل العلم متفقون علي العمل بالضعيف في غير الأحكام وأصول العقائد.

علماء در عمل به خبر ضعيفي كه در باره احكام و اصول عقائد نباشد؛ اتفاق دارند.

النووي الشافعي، محيي الدين أبو زكريا يحيي بن شرف بن مر بن جمعة بن حزام (متوفاي676 هـ)، المجموع، ج 5 ، ص 62، ناشر: دار الفكر للطباعة والنشر والتوزيع، التكملة الثانية.

و از آن جائي كه اين روايات يكي از مناقب امير مؤمنان عليه السلام را بيان مي كند، طبق اين قاعده حتي اگر همه آن ها هم ضعيف باشند ، حجت مي شوند.

نتيجه: رواياتي كه ثابت مي كند : گناه و عصيان، با وجود محبت و دوستي اميرمؤمنان عليه السلام ضرري به شخص نمي رساند، قابل قبول هستند.

پاسخ قسمت اول:

مقصود از ضرر نرساندن سيئه با وجود محبت علي عليه السلام.

بزرگان علماء شيعه اين روايت را در جوامع حديثي شان نقل كرده و در ضمن توجيه و تفسير هم كرده اند. ما هم پاسخ اين سؤال را از زبان اين بزرگان بيان مي كنيم:

1. مقصود از ضرر ، ضرر نسبي است

زين الدين علي بن يوسف بن جبر در تأويل اين روايت مي فرمايد:

مقصود اين است كه دوستي اميرمؤمنان عليه السلام ايمان به خدا و دشمني او كفر به خدا است؛ از اين رو، محب علي اگر مرتكب گناهي شد؛ فقط گرفتار كيفر مقطعي است كه با شفاعت حل شدني است؛ اما اگر كسي به جاي دوستي با اميرمؤمنان عليه السلام، دشمني او را در دل داشته باشد و گرفتار گناه شود؛ چون ايمان كامل ندارد، مستحق عذاب دائمي است و روزنه اي از شفاعت هم براي او باز نيست.

بنابراين، گناه و عصيان با وجود محبت اميرمؤمنان عليه السلام، ضررش نسبت به كسي كه هم دشمن آن حضرت است و هم گناه مي كند، كمتر و عقوبت آن نيز خفيف تر است ؛ تا آن جا كه مي توان گفت با وجود شفاعت اميرمؤمنان عليه السلام هيچ ضرري ندارد.

زين الدين علي بن يوسف بن جبر از علماي قرن هفتم شيعه در اين باره مي نويسد:

تأويل الخبر: لما كان حبه هو الإيمان بالله تعالي وبغضه هو الكفر استحق محبه الثواب الدائم ومبغضه العذاب الدائم، فإن قارن هذه المحبة سيئة استحق بها عقابا منقطعا، ومع ذلك يرجي له عفو من الله تعالي أو شفاعة من الرسول عليه السلام. وكل شئ قل ضرره بإضافته إلي ما كثر ضرره، جاز أن يقال: إنه غير ضار، كما يقال: لا ضرر علي من يحب نفسه في مهلكة وإن تلف ماله. فحبه عليه السلام يصحح العقيدة، وصحة العقيدة تمنع من الخلود، فلا تضر سيئته كل الضرر، وبغضه يفسدها وفسادها يوجب الخلود ويحبط كل حسنة.

چون محبت علي عليه السلام ايمان به خدا و دشمني او كفر به خداست؛ محبان او مستحق پاداش دائمي و دشمنان او مستحق عذاب دائمي است. اگر اين محبت با سيئه اي همراه شد به خاطر آن مستحق كيفر مقطعي مي شود و اميد بخشش خدا وشفاعت رسول خدا صلي الله عليه وآله در مورد اوست. بنا براين ، هرچيزي را كه ضررش كمتر باشد نسبت به آنچه كه ضررش بيشتر است؛ مي توان گفت او غير مضر است. چنانچه در باره كسي كه دوست دارد جانش از مهلكه ي نجات يابد گرچه مالش تلف شود؛ ضرر نكرده است.

محبت و عشق علي عليه السلام عقيده را درست مي كند و درستي عقيده مانع از خلود در آتش است پس سيئه با وجود اين محبت ضرري ندارد اما از آن طرف، دشمني باعلي عليه السلام عقيده را فاسد مي كند و فساد در عقيده باعث خلود در آتش و حبط و از بين بردن تمام حسنات است.

اين دانشمند ديني پس از ارائه پاسخ فوق، روايتي را از ابن مردويه نقل مي كند كه رسول خدا صلي الله عليه وآله فرموده: كسي كه ولايت علي را ندارد، حتي بوي بهشت را استشمام نخواهد كرد.

وروي ابن مردويه بالإسناد عن زيد بن علي عن أبيه عن جده قال: قال النبي صلي الله عليه وآله: يا علي لو أن عبدا عبد الله [مثل] ما قام نوح في قومه، وكان له مثل أحد ذهبا فأنفقه في سبيل الله، ومد في عمره حتي حج ألف عام علي قدميه، ثم قتل بين الصفار والمروة مظلوما، ثم لم يوالك يا علي لم يشم ريح الجنة [ولم يدخلها]

رسول خدا صلي الله عليه وآله فرمود : اي علي! اگر بنده اي به مدت عمر حضرت نوح خدا را عبادت كند و همانند كوه احد طلا داشته باشد و او را در راه خدا انفاق كند و آن قدر عمرش طولاني شود كه در اين مدت هزار حج پياده انجام دهد سپس بين صفا و مروه مظلوم كشته شود اما تو را دوست نداشته باشد و ولايت تو را نداشته باشد؛ بوي بهشت را استشمام نمي كند.

آنگاه در توضيح اين روايت مي نويسد:

بيان: هذا الخبر [يدل علي] أن العقيدة [ لو كانت ] غير صحيحة، فكان عمله هباء منثورا، قال الله تعالي (وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خاشِعَةٌ. عامِلَةٌ ناصِبَةٌ. تَصْلي ناراً حامِيَة) وقال تعالي(وَ قَدِمْنا إِلي ما عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْناهُ هَباءً مَنْثُوراً). والدليل علي أن العقيدة غير صحيحة [ما] أثبتُّ في هذا الكتاب من وجوب إمامته وحجته عليه السلام، فلما لم يأت المكلف بما وجب عليه من حق الإمامة فسدت عقيدة دينه فحبطت أعماله .

اين روايت دلالت دارد بر اينكه اگر عقيده درست نبود عمل او همچون ذرات غبار پراكنده در هواست. خداوند فرموده است: در آن روز، چهره هايي زبونند، كه تلاش كرده، رنج [بيهوده ] برده اند. [ناچار] در آتشي سوزان درآيند.

و در جاي ديگر مي فرمايد: و به هر گونه كاري كه كرده اند مي پردازيم و آن را [چون ] گَردي پراكنده مي سازيم.

دليل بر اين كه عقيده دشمن علي صحيح نيست و فاسد است آن چيزي است كه در اين كتاب وجوب امامت و حجت بودن علي را اثبات كرده ام. بنا براين، زمانيكه مكلف حق امامت را كه برايش واجب است بجا نياورد؛ عقيده ديني او فاسد و اعمالش باطل است.

زين الدين علي بن يوسف بن جبر، (متوفاي قرن هفتم)؛ نهج الإيمان، ص450 ، تحقيق: السيد أحمد الحسيني، ناشر: مجتمع إمام هادي (ع)ـ مشهد، چاپ: الأولي1418هـ

توجيه ايشان (كه با وجود محبت اميرمؤمنان عليه السلام، سيئه عذاب مقطعي و بدون محبت عقاب دائمي را به دنبال دارد) بر گرفته از روايت ديگر رسول خداست كه به جاي « حب علي حسنة» تعبير «ولاية علي حسنة » دارد.

اين روايت در ذيل آيه 80 سوره بقره از امام حسن عسكري عليه السلام در تفسير منسوب به ايشان ذكر شده و مرحوم مجلسي نيز در بحار نقل كرده است:

[تفسير الإمام عليه السلام ] فِي قَوْلِهِ تَعَالَي «وَ قالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلَّا أَيَّاماً مَعْدُودَةً» قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلي الله عليه وآله: إِنَّ وَلَايَةَ عَلِيٍّ حَسَنَةٌ لَا تَضُرُّ مَعَهَا شَيْ ءٌ مِنَ السَّيِّئَاتِ وَإِنْ جَلَّتْ إِلَّا مَا يُصِيبُ أَهْلَهَا مِنَ التَّطْهِيرِ مِنْهَا بِمِحَنِ الدُّنْيَا وَبِبَعْضِ الْعَذَابِ فِي الْآخِرَةِ إِلَي أَنْ يَنْجُوا مِنْهَا بِشَفَاعَةِ مَوَالِيهِمُ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ وَإِنَّ وَلَايَةَ أَضْدَادِ عَلِيٍّ وَمُخَالَفَةَ عَلِيٍّ عليه السلام سَيِّئَةٌ لَا تَنْفَعُ مَعَهَا شَيْ ءٌ إِلَّا مَا يَنْفَعُهُمْ بِطَاعَاتِهِمْ فِي الدُّنْيَا بِالنِّعَمِ وَ الصِّحَّةِ وَالسَّعَةِ فَيَرِدُوا الْآخِرَةَ وَلَا يَكُونُ لَهُمْ إِلَّا دَائِمُ الْعَذَاب.

در ذيل آيه «وقالوا لن تمسنا النار إلا أياما معدودة» (وگفتند جز روزهايي چند هرگز آتش به ما نخواهد رسيد) فرمودند : رسول خدا (ص) فرموده اند كه ولايت علي ، حسنه اي است كه هيچ بدي ، به همراه آن ضرر نخواهد زد ؛ حتي اگر بزرگ باشد ! جز اين مصيبت كه ممكن است در دنيا ، با سختي هاي دنيا پاك شود ، و يا با مقداري عذاب در آخرت ، تا اينكه از آتش با شفاعت رهبران پاك و طاهرشان ، نجات پيدا كنند ؛ و ولايت دشمنان علي ، و مخالفت با او ، بدي است ، كه هيچ چيزي با آن سود نمي دهد ، مگر سودي كه به خاطر عبادت در دنيا ، به صورت نعمت و سلامتي و گشايش به آنها داده شود ، و در آخرت در حالتي مي آيند كه جز عذاب دائم ، براي آنان نيست !

المجلسي، محمد باقر (متوفاي 1111هـ)، بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج 8 ، ص 352، تحقيق: محمد الباقر البهبودي، ناشر: مؤسسة الوفاء، بيروت ـ لبنان، الطبعة الثانية المصححة، 1403هـ - 1983م.

بنابراين ، نخستين معنا كه از روايات اهل بيت عليهم السلام به دست مي آيد و در كلام علما نيز ذكر شده است ، اين است كه:

شخصي كه ولايت حضرت امير عليه السلام را دارد، در صورتي كه گناه كند، در ابتدا پاكيزه شده و سپس به بهشت مي رود؛ اما اگر ولايت حضرت را نداشته باشد و حتي نيكوكار نيز باشد، در دنيا پاداش آن را مي گيرد و در قيامت عذاب دائم خواهد داشت.

2. كسي كه ولايت اميرمومنان داشته باشد ، با توبه و پاك از دنيا مي رود .

علي بن يونس العاملي در تأويل اين روايات مي گويد: محبان اميرمؤمنان عليه السلام دو دسته اند:

يك دسته كساني هستند كه با توبه از دنيا مي روند؛ در اين صورت هيچ گناهي ندارند و پرونده عمل شان سرشار از محبت و ولايت اميرمؤمنان عليه السلام است.

دسته دوم كساني اند كه موفق به توبه نشوند؛ اما در اثر ابتلاء به انواع گرفتاريها و بعد از امتحان، پاك از دنيا مي روند كه در نتيجه باز هم تنها چيزي كه در پرونده آن ها ثبت مي شود، محبت اميرمؤمنان عليه السلام است و هيچ گناهي به همراه ندارند.

در هر دو صورت، محبت علي عليه السلام منشأ توفيق توبه و پاك شدن اوست.

وتأويل ذلك أن من أحب عليا لا يخرج من الدنيا إلا بتوبة تكفر سيئاته، فتكون ولايته خاتمة عمله، ومن لم يوفق للتوبة ابتلي بغم في نفسه، أو حزن علي ماله، أو تعسير في خروج روحه، حتي يخرج من الدنيا ولا ذنب له يؤاخذ به.

تأويل روايت اين است كه دوست دار علي عليه السلام با توبه كه كفاره گناهان اوست از دنيا مي رود، و ولايت علي مهر صحت عمل اوست. و كسي هم كه موفق به توبه نشود به انواع مواد امتحاني همانند وارد شدن مصيبت جاني، اندوه بر فقدان مال يا مشكل خارج شدن روحش امتحان مي شود تا از دنيا بدون گناه خارج شود .

العاملي ، علي بن يونس ، ( متوفاي 877) الصراط المستقيم، ج 1، ص 199، تحقيق و تصحيح: محمد الباقر البهبودي، ناشر: المكتبة المرتضوية لإحياء الآثار الجعفرية، الطبعة الأولي 1384

3. مقصود ولايت حقيقي است ، يعني اطاعت محض:

شهيد ثاني از علماي قرن نهم تحليل دقيق تري را در مورد اين روايت دارد و به نظر ايشان دوستي اميرمؤمنان عليه السلام يك عامل قوي باز دارنده از گناه است. به اين معنا كه محب آن حضرت هيچ وقت به طرف گناه نمي رود و مطيع محض است.

وأقرب التأويلات حمله علي المحبة الحقيقية الكاملة، وهي توجب عدم ملابسة شئ ء من الذنوب البتة، لان المحب الحقيقي يؤثر رضا المحبوب كيف كان. ولا شك أن رضا علي عليه السلام في ترك المحرمات والقيام بالواجبات، فمحبة علي الحقيقة تؤثر لأجله ذلك، فلا يفعل موجب النار فيدخل الجنة، ومن خالف هوي محبوبه فمحبته معلولة.

نزديكترين تأويل روايت اين است كه مراد از محبت، محبت حقيقي و كامل علي عليه السلام است كه با هيچ گناهي مخلوط و همراه نيست؛ زيرا دوست حقيقي در پي رضايت محبوب است و بدون شك رضايت علي عليه السلام در ترك محرمات و انجام واجبات است. بنابر اين، محبت حقيقي علي عليه السلام به اين خاطر مؤثر است. در نتيجه دوست دار علي عليه السلام كاري را كه موجب دخول در آتش شود؛ انجام نمي دهد و اين محبت علت دخول در بهشت است.

العاملي ، زين الدين بن علي بن أحمد (متوفاي 965 ه ق )، حقائق الإيمان، ص 228 إشراف: السيد محمود المرعشي تحقيق : السيد مهدي الرجائي نشر : مكتبة آية الله العظمي المرعشي النجفي العامة- قم، الطبعة الأولي 1409 ه

4. مقصود از «سيئه»، گناهاني است كه در غير اركان اسلام باشد :

شيخ ماحوذي در كتاب الاربعين توجيه اين روايت را از بعض بزرگان كه اسمش را نبرده اين گونه بيان مي كند:

إنّ محبّة علي (عليه السلام) توجب الإيمان الخاصّ، والتشيّع بقول مطلق، وحينئذ لا يضرّ معه سيئة، لأنّ العصيان في غير الأُصول الخمسة لا يوجب الخلود في النار، بل المفهوم من أخبارنا الواردة عن أئمّتنا (عليهم السلام): إنّ ذنوب الشيعة الإمامية مغفورة.

محبت امام علي عليه السلام باعث ايمان ويژه مي شود كه با وجود آ ن هيچ سيئه اي ضرر نمي زند؛ زيرا محب آن حضرت، در اصول پنجگانه عصيان نمي كند و عصيان در غير اصول پنجگانه (اشاره به روايت بني الاسلام علي الخمس دارد ، و اين اركان عبارتند از نماز ، روزه ، زكات ، حج و ولايت) باعث جاودانگي در آتش نمي شود؛ بلكه بالاتر از آن، آنچه از روايات ائمه عليهم السلام استفاده مي شود اين است كه ساير گناهان شيعه اماميه بخشيده شده است.

الشيخ الماحوزي ،(متوفاي 1121) الأربعين، ص 105، تحقيق: السيد مهدي رجائي

چاپخانه: أمير- قم، الطبعة الأولي1417

5. مقصود از «حب»، ولايت حقيقي است كه سبب شفاعت مي شود:

فخر الدين طريحي نيز دوستي اميرمؤمنان عليه السلام را به ايمان كامل تفسير كرده كه با وجود آن سيئه ضرر نمي رساند؛ چون با وجود حب علي، اميد به بخشش گناه از طريق شفاعت وجود دارد؛ بنابراين، دوستي اميرمؤمنان عليه السلام حسنه مي شود:

الظاهر أن المراد بالحب الحب الكامل المضاف إليه سائر الاعمال لأنه هو الايمان الكامل حقيقة وأما ما عداه فمجاز، وإذا كان حبه إيمانا وبغضه كفرا فلا يضر مع الايمان الكامل سيئة بل تغفر إكراما لعلي (عليه السلام) ولا تنفع مع عدمه حسنة إذ لا حسنة مع عدم الايمان. وقد سبق في «عصي» كلام للزمخشري في توجيه «لأدخل الجنة من أطاع عليا وإن عصاني» نافع في هذا المقام.

مراد از «حب» ، همان حب و دوستي كامل علي عليه السلام است كه باعث انجام بقيه اعمال نيك است و اين حقيقتاً همان ايمان كامل است و محبتي كه اينگونه نباشد دورغين و مجازي است. پس زماني كه حب علي ايمان و بغض او كفر باشد با اين ايمان كامل سيئه ضرر ندارد؛ بلكه به خاطر آن حضرت بخشيده مي شود و با نبود حب علي، حسنه اي به درد نمي خورد؛ زيرا با نبود ايمان كامل حسنه ي نيست. كلام زمخشري در توجيه روايت قدسي «لأدخل الجنة من أطاع عليا وإن عصاني»، در بحث واژه «عصي» گذشت كه اين سخن را روشن مي كند.

الطريحي، فخر الدين ( متوفاي1085)، مجمع البحرين ، ج ،1 ص 443 ، تحقيق: السيد أحمد الحسيني، ناشر: مكتب النشر الثقافة الإسلاميه، الطبعة الثانية 1408 - 1367 ش

فخرالدين طريحي در ذيل واژه «عصي» مي گويد: زمخشري در ذيل حديث قدسي (لأدخل الجنة من أطاع عليا وإن عصاني وأدخل النار من عصاه وإن أطاعني؛ كسي را كه از علي اطاعت نمايد گرچه مرا عصيان كند؛ وارد بهشت مي نمايم و كسي را كه او را عصيان كند گرچند مرا اطاعت كند؛ وارد آتش مي كنم) گفته است:

وهذا رمز حسن، وذلك ان حب علي (عليه السلام) هو الايمان الكامل والايمان الكامل لا تضر معه السيئات. قوله: (وإن عصاني) فاني أغفر له إكراما وأدخله الجنة بايمانه، فله الجنة بالايمان وله بحب علي العفو والغفران.

وقوله: (وأدخل النار من عصاه وان أطاعني) وذلك لأنه إن لم يوال عليا فلا إيمان له وطاعته هناك مجاز لا حقيقة، لان طاعة الحقيقة هي المضاف إليها سائر الاعمال، فمن أحب عليا فقد أطاع الله ومن أطاع الله نجا فمن أحب عليا نجا، فعلم أن حب علي هو الايمان وبغضه كفر، وليس يوم القيامة إلا محب ومبغض، فمحبه لا سيئة له ولا حساب عليه ومن لا حساب عليه فالجنة داره، ومبغضه لا إيمان له ومن لا إيمان له لا ينظر الله إليه بعين رحمته، وطاعته عين المعصية وهو في النار، فعدو علي هالك وإن جاء بحسنات العباد ومحبه ناج ولو كان في الذنوب غارقا إلي شحمتي أذنيه وأين الذنوب مع الايمان المنير أم أين من السيئات مع وجود الإكسير؟ فمبغضه من العذاب لا يقال ومحبه لا يوقف ولا يقال فطوبي لأوليائه وسحقا لأعدائه.

اين رمز نيكويي است كه محبت علي عليه السلام ايمان كامل است و با وجود ايمان كامل سيئات زياني نمي زند. معناي گفته خداوند ( وان عصاني) اين است كه من او را از جهت اكرام مي بخشم و با اين ايماني كه دارد او را وارد بهشت مي نمايم. پس وارد شدن او در بهشت به خاطر ايمان و بخشيده شدنش به خاطر محبت علي است.

معناي فرموده خداوند: (وأدخل النار من عصاه وان أطاعني) به خاطر اين است كسي كه علي را دوست ندارد ايماني ندارد و اطاعت او از من مجازي و دورغين است نه اطاعت حقيقي؛ زيرا اطاعت حقيقي در بقيه اعمال، به اضافه محبت و ولايت علي است نه بدون آن. پس كسي كه علي را دوست داشته باشد خدا را اطاعت كرده و كسي كه خدا را اطاعت كند نجات يافته است در نتيجه كسي كه علي را دوست دارد نجات يافته است. بنابر اين دانسته شد كه حب علي عليه السلام ايمان و دشمني او كفر است و روز قيامت، روز حشر دوست و دشمن است و محبان علي چون گناهي ندارند حسابي ندارند و كسي كه حساب ندارد جايگاهش در بهشت است. اما دشمنان علي چون ايمان ندارند؛ خداوند به نظر رحمت به او نگاه نمي كند در اين صورت اطاعت او عين معصيت است و جايگاه او در آتش خواهد بود پس دشمن علي اگر چه به اندازه حسنات تمام بندگان حسنه داشت باشد هلاك شده و دوستان علي اگرچه تا نرمي گوش غرق در گناه باشند؛ نجات يافته است. كجاست در قيامت خبر از گناه با اين ايمان روشن و با وجود اين اكسير؟ پس در قيامت سخن دشمنان علي در مقابل گناهشان شنيده نمي شود و دوستان او متوقف نمي شود و سخني از گناه او نيست. پس خوشا به حال دوستان و بدا به حال دشمنان علي عليه السلام.

الطريحي، فخر الدين ( متوفاي1085)، مجمع البحرين ، ج 3 ، ص 198، تحقيق : السيد أحمد الحسيني، ناشر: مكتب النشر الثقافة الإسلاميه، الطبعة الثانية 1408 - 1367 ش

در اين معنا بايد تمام شروطي كه براي شفاعت گفته شده است، در نظر گرفته شود؛ يعني ممكن است شفاعت بعد از ورود در آتش و چشيدن طعم عذاب باشد؛ و به معني عدم عذاب نيست! همانطور كه ممكن است در دنيا به خاطر سختي ها، گناه او پاك شده باشد و مستحق شفاعت قبل از ورود در آتش گردد .

نتيجه:

در مجموع از اين تفاسير، سه نتيجه به دست مي آيد :

1. سيئه با وجود اين ايمان كه بزرگترين حسنه است سبب عقاب دائمي نمي شود؛ بلكه عقاب كسي كه عشق و محبت اميرمؤمنان عليه السلام را دارد؛ اما گناه هم كرده است، مقطعي است و با شفاعت از ميان خواهد رفت و به خاطر اميرمؤمنان عليه السلام بخشيده خواهد شد؛

2. اين ايمان كامل (عشق و محبت اميرمؤمنان عليه السلام) منشأ توفيق براي توبه و يا پاك شدن گناه از پرونده اعمال دوستان آن حضرت در اثر ابتلا به انواع امتحان ها ( در صورت عدم توفيق توبه) است؛

3. با وجود اين ايمان كامل، محبان و عاشقان اميرمؤمنان عليه السلام، هرگز به طرف گناه نمي رود تا چه رسد به ارتكاب آن. كه تحليل شهيد ثاني از روايت همين بود. در تفسير ايشان، عشق و محبت علي قوي ترين عامل باز دارنده از گناه است.

برابر اين سه نتيجه، معناي روايت روشن است كه دوستي و عشق به علي عليه السلام حسنه است.. البته بايد دقت كرد كه منظور از حب، دوستي ظاهري نيست؛ بلكه مراد از آن، حب قلبي است كه منشأ اين همه آثار عجيب انگيز است.

نكته مهم اين است كه از ديدگاه قرآن اگر كسي گناهي را كه محيط بر اعمالش باشد مرتكب شود؛ در آتش جاودانه است و از طرف ديگر كسي كه عمل صالح و حسنه ي انجام دهد در بهشت جاودانه است:

بَلي مَنْ كَسَبَ سَيِّئَةً وَأَحاطَتْ بِهِ خَطِيئَتُهُ فَأُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِيها خالِدُونَ. وَالَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِيها خالِدُونَ (بقره/ 81- 82.)

آري، كسي كه بدي به دست آورد، و گناهش او را در ميان گيرد، پس چنين كساني اهل آتشند، و در آن ماندگار خواهند بود. و كساني كه ايمان آورده، و كارهاي شايسته كرده اند، آنان اهل بهشتند، و در آن جاودان خواهند ماند.

در روايت مورد بحث نيز، بغض علي، به «سيئه» تعبير شده است؛ بنابراين، كسي كه بغض علي را دارد طبق اين آيه، گرفتار عذاب جاوداني است؛ زيرا طبق خود روايت بغض علي سيئه ا ي است كه هيچ حسنه ا ي با وجود آن منفعت ندارد.

پاسخ قسمت دوم:

عدم سقوط انجام بقيه تكاليف با وجود عشق علي عليه السلام.

قسمت دوم شبهه، اين است كه اگر كاربرد دوستي اميرمؤمنان عليه السلام تا اين حد است كه با وجود آن سيئه ضرر ندارد؛ پس ايمان به خدا و پيامبر و همه عقائد ديني و تكاليف و احكام شرعي ساقط است و غير از دوستي اميرمؤمنان عليه السلام در شريعت اسلام چيزي ديگري باقي نمي ماند و بايد هر چه توان داريم براي به دست آوردن عشق آن حضرت بكوشيم. البته پاسخ اين مطلب، از آنچه در بالا مطرح شد، مشخص مي شود؛ اما براي تكميل بحث پاسخ را از زبان يكي از علماي معاصر بيان مي كنيم.

عشق و محبت علي (ع) موجب التزام به تكاليف الهي مي شود

ابوطالب تجليل تبريزي از علماي فرهيخته معاصر در پاسخ اين شبهه مي نويسد:

اگر در مورد دوستي اميرمؤمنان عليه السلام اين همه سفارش شده، به خاطر اين است كه او ولي خدا، وصي رسول خدا، پيشواي امت از جانب خدا و محبوب ترين مردم در نزد خدا بعد از رسول خدا است. عشق و محبت او به اين معنا برگرفته از عشق به خدا و پيامبر است؛ بنا براين، در قلب كسي كه حب و عشق به خدا پا برجا و محكم شد، به اطاعت از احكام و تكاليف الهي ملتزم مي شود.

أقول: ليس المراد حب علي عليه السلام لأجل شكله ومظهره، أو لأجل كونه من قبيلة فلان، أو سائر الجهات الدنيوية فحسب، بل لأجل كونه ولي الله ووصي رسوله صلي الله عليه وآله وسلم، والإمام علي الأمة من قبل الله، وأحب الناس إليه بعد رسوله. وحبه بهذه المعاني إنما ينشأ من حب الله ورسوله، وتلك رشحة من رشحات حب الله، ومن ارتكز في قلبه حب الله يلتزم بطاعة أحكامه وتكاليفه. ومن كان مدعيا لحب علي بهذا المعني وكان غير مبال بأحكام الله وتكاليفه فهو كاذب في دعوي حب علي عليه السلام.

مراد از محبت علي اين نيست كه او را به خاطر شكل ظاهري، زيبايي، قبيله اي يا سائر جهات دنيوي دوست بداريد؛ بلكه محبت او به اين جهت است كه آن حضرت، ولي خدا ، جانشين رسول خدا صلي الله عليه وآله ، پيشواي امت اسلامي از جانب خداوند و محبوب ترين مردم بعد از رسول خدا صلي الله عليه وآله در نزد خدا است.

طبق اين معنا، حب علي نشأت گرفته از حب خدا و پيامبر يا تراوش حب خداست و كسي كه در دلش حب خدا ثابت و پا برجا شد به اطاعت از احكام و تكاليف الهي ملتزم مي شود؛ بنا براين، كسي كه حب علي را به اين معنا مدعي است؛ اما نسبت به احكام خدا و تكاليف او توجهي ندارد؛ او در اين ادعا دروغگو است.

التجليل التبريزي ، أبو طالب ، تنزيه الشيعة الإثني عشرية عن الشبهات الواهية ، ج2، ص83

ايشان سخن خود را در مورد اين كه حب علي عليه السلام التزام به تكاليف الهي را به دنبال دارد؛ به اين روايت استناد كرده است:

أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ وَ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِيهِ جَمِيعاً عَنْ أَحْمَدَ بْنِ النَّضْرِ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام قَالَ قَالَ لِي يَا جَابِرُ أَيَكْتَفِي مَنِ انْتَحَلَ التَّشَيُّعَ أَنْ يَقُولَ بِحُبِّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ فَوَ اللَّهِ مَا شِيعَتُنَا إِلَّا مَنِ اتَّقَي اللَّهَ وَأَطَاعَهُ وَمَا كَانُوا يُعْرَفُونَ يَا جَابِرُ إِلَّا بِالتَّوَاضُعِ وَالتَّخَشُّعِ وَالْأَمَانَةِ وَكَثْرَةِ ذِكْرِ اللَّهِ وَالصَّوْمِ وَالصَّلَاةِ وَالْبِرِّ بِالْوَالِدَيْنِ وَالتَّعَاهُدِ لِلْجِيرَانِ مِنَ الْفُقَرَاءِ وَأَهْلِ الْمَسْكَنَةِ وَالْغَارِمِينَ وَالْأَيْتَامِ وَصِدْقِ الْحَدِيثِ وَتِلَاوَةِ الْقُرْآنِ وَكَفِّ الْأَلْسُنِ عَنِ النَّاسِ إِلَّا مِنْ خَيْرٍ وَكَانُوا أُمَنَاءَ عَشَائِرِهِمْ فِي الْأَشْيَاءِ قَالَ جَابِرٌ فَقُلْتُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ مَا نَعْرِفُ الْيَوْمَ أَحَداً بِهَذِهِ الصِّفَةِ فَقَالَ يَا جَابِرُ لَا تَذْهَبَنَّ بِكَ الْمَذَاهِبُ حَسْبُ الرَّجُلِ أَنْ يَقُولَ أُحِبُّ عَلِيّاً وَأَتَوَلَّاهُ ثُمَّ لَا يَكُونَ مَعَ ذَلِكَ فَعَّالًا فَلَوْ قَالَ إِنِّي أُحِبُّ رَسُولَ اللَّهِ- فَرَسُولُ اللَّهِ صلي الله عليه وآله خَيْرٌ مِنْ عَلِيٍّ عليه السلام ثُمَّ لَا يَتَّبِعُ سِيرَتَهُ وَلَا يَعْمَلُ بِسُنَّتِهِ مَا نَفَعَهُ حُبُّهُ إِيَّاهُ شَيْئاً فَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْمَلُوا لِمَا عِنْدَ اللَّهِ لَيْسَ بَيْنَ اللَّهِ وَبَيْنَ أَحَدٍ قَرَابَةٌ أَحَبُّ الْعِبَادِ إِلَي اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَأَكْرَمُهُمْ عَلَيْهِ أَتْقَاهُمْ وَأَعْمَلُهُمْ بِطَاعَتِهِ يَا جَابِرُ وَاللَّهِ مَا يُتَقَرَّبُ إِلَي اللَّهِ تَبَارَكَ وَتَعَالَي إِلَّا بِالطَّاعَةِ وَمَا مَعَنَا بَرَاءَةٌ مِنَ النَّارِ وَلَا عَلَي اللَّهِ لِأَحَدٍ مِنْ حُجَّةٍ مَنْ كَانَ لِلَّهِ مُطِيعاً فَهُوَ لَنَا وَلِيٌّ وَمَنْ كَانَ لِلَّهِ عَاصِياً فَهُوَ لَنَا عَدُوٌّ وَمَا تُنَالُ وَلَايَتُنَا إِلَّا بِالْعَمَلِ وَالْوَرَع.

جابر گويد: امام باقر عليه السّلام به من فرمود: اي جابر! آيا كسي كه ادعاي تشيع مي كند، او را بس است كه از محبت ما خانواده دم زند؟ به خدا شيعه ما نيست، جز آنكه از خدا پروا كند و او را اطاعت نمايد، اي جابر! ايشان شناخته نشوند، جز با فروتني و خشوع و امانت و بسياري ياد خدا و روزه و نماز و نيكي به پدر و مادر و مراعات همسايگان فقير و مستمند و قرض داران و يتيمان و راستي گفتار و تلاوت قرآن و بازداشتن زبان از مردم، جز از نيكي آنها، و آنها امانت نگهدار فاميل خويش باشند.

جابر مي گويد: عرض كردم: يا ابن رسول اللَّه! ما امروز كسي را داراي اين صفات نمي شناسيم، فرمود: اي جابر! مبادا فريفته راه هاي مختلف شوي ! آيا براي مرد كافي است كه بگويد، من علي را دوست دارم و از او پيروي مي كنم، و با وجود اين فعاليت ديني نكند؟! پس اگر بگويد: من رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله را دوست دارم- در حالي كه رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله بهتر از علي عليه السّلام است- سپس از رفتار او پيروي نكند و به سنتش عمل ننمايد، محبت رسول خدا صلي الله عليه وآله برايش هيچ سودي ندهد، پس از خدا پروا كنيد و براي آنچه نزد خداست عمل كنيد، خدا با هيچكس خويشي ندارد، دوست ترين بندگان خداي عز و جل [و گرامي ترين شان نزد او] با تقوا ترين و مطيع ترين آنهاست.

اي جابر! به خدا جز با اطاعت از خداي تبارك و تعالي تقرب نمي توان جست. و همراه ما برات آزادي از دوزخ نيست و هيچ كس بر خدا حجت ندارد، هر كه مطيع خدا باشد دوست ما و هر كه نافرماني خدا كند دشمن ماست، ولايت ما جز با عمل كردن به ورع به دست نيايد.

الكليني الرازي، أبو جعفر محمد بن يعقوب بن إسحاق (متوفاي328 هـ)، الأصول من الكافي، ج 2 ، ص 75، ناشر: اسلاميه ، تهران ، الطبعة الثانية،1362 هـ.ش.

در اين روايت حد اقل ده مورد از ويژگي شيعه و محبان اميرالمؤمنين عليه السلام بيان شده است و خود امام باقر عليه السلام فرموده كه بين خدا و هيچ يكي از بنده قرابت و نسبتي نيست فقط وسيله اين قرابت، اطاعت و تقواي الهي است ودر پايان تصريح نموده كه هركه اين تقواي الهي را نداشته باشد به ولايت و محبت ما دست پيدا نخواهد كرد.

نكته مهم در روايت اين است كه اگر كسي محبت رسول خدا صلي الله عليه وآله را كه از نظر رتبه برتر از اميرمؤمنان عليه السلام است، داشته باشد؛ ولي در عمل به سنت و سيره او ملتزم نباشد ؛ اين محبت برايش نفعي ندارد؛ زيرا محبت او واقعي نيست؛ پس ادعاي محبت اميرمؤمنان عليه السلام نيز بدون انجام تكاليف ديني قطعاً كافي نخواهد بود.

نتيجه:

با توجه به اين روايت، پاسخ اين قسمت شبهه نيز روشن است و نتيجه مي گيريم كه محبت و عشق به علي عليه السلام باعث نمي شود كه بقيه تكاليف الهي از انسان ساقط شود؛ بلكه با توجه به روايات، محبت و عشق آن حضرت باعث مي شود كه بيشتر از گذشته به تكاليف خدا ملتزم شد؛ زيرا شخص محب و عاشق در پي كسب رضايت محبوب و دوست است و رضايت محبوب (اميرمؤمنان عليه السلام) در اطاعت از خدا و انجام تكاليف خداوند است. و اگر كسي، به دنبال اطاعت نباشد، در واقع محبت ندارد.

در قسمت گذشته ثابت شد كه دوستي اميرمؤمنان عليه السلام برخواسته از عشق به خدا و رسول خدا صلي الله عليه وآله است، مي بايست اين دوستي در برخوردها و اعمال خارجي انسان انعكاس داشته باشد و نخستين مظهر انعكاس آن، اطاعت از اوامر و اجتناب از نواهي خداوند است. از نظر عقلي هم به دور است كسي ادعاي محبت خدا و پيامبرش را داشته باشد اما بر خلاف دستورات عمل نمايد.

قرآن كريم اين مطلب را به صورت خيلي شفاف بيان كرده است :

قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُوني يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحيمٌ. (آل عمران/31)

بگو: «اگر خدا را دوست داريد، از من پيروي كنيد تا خدا دوستتان بدارد و گناهان شما را بر شما ببخشايد، و خداوند آمرزنده مهربان است.

در پايان، با كلامي از امام صادق عليه السلام در توضيح اين معني، مقاله خويش را به پايان مي بريم.

شيخ مفيد از علماي برجسته شيعه در امالي آورده است:

حدثنا محمد بن موسي بن المتوكل (رحمه الله)، قال: حدثنا علي بن إبراهيم، عن أبيه إبراهيم بن هاشم، عن محمد بن أَبِي عُمَيْرٍ عَمَّنْ سَمِعَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام يَقُولُ مَا أَحَبَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ مَنْ عَصَاهُ ثُمَّ تَمَثَّلَ فَقَالَ:

تَعْصِي الْإِلَهَ وَ أَنْتَ تُظْهِرُ حُبَّهُ هَذَا مُحَالٌ فِي الْفِعَالِ بَدِيعُ

لَوْ كَانَ حُبُّكَ صَادِقاً لَأَطَعْتَهُ إِنَّ الْمُحِبَّ لِمَنْ يُحِبُّ مُطِيع

امام صادق عليه السلام فرمود: هر كه خدا را نافرماني كند او را دوست ندارد. سپس به اين شعر مثل آورد : عصيان الهي با تظاهر حب خدا امر محال و كار بديع است . اگر دوستي تو از راستي بود او را فرمان مي بردي؛ زيرا عاشق امر و گفتار محبوبش را اطاعت مي كند.

الشيخ المفيد، محمد بن محمد بن النعمان ابن المعلم أبي عبد الله العكبري، البغدادي (متوفاي413 هـ)، الأمالي، ص 578، تحقيق الحسين أستاد ولي - علي أكبر الغفاري، ناشر: دار المفيد للطباعة والنشر والتوزيع ـ بيروت، الطبعة الثانية، 1414هـ - 1993 م.

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

مؤسسه تحقيقاتي حضرت ولي عصر (عج)



Share
1 | فرامرز | Iran - Tabriz | ١٣:٢٦ - ١٥ خرداد ١٣٨٩ |
با سلام و عرض تشكر از استاد حسيني اگر به واجبات عمل كنيم مثل اين است كه راه امام علي(ع) را دنبال مي كنيم.
2 | علي رضا | Iran - Langarūd | ٠٨:٥٤ - ١٦ خرداد ١٣٨٩ |
الإمامية www.al-imamia.blogfa.com
3 | حسين اسيري | Kuwait - Kuwait City | ٢٤:١٧ - ١٧ خرداد ١٣٨٩ |
با عرض سلام وخسته نباشيد انصاقا مقاله جدا زيبا بود وجواهر ودرر علماي شيعه واقعا لذت بخش بود البته به اضافه بحث استدلالي وردّ بر غير واستشهاد از كتب آنها ولي خود كلمات علماي شيعه واقعا به اين مقاله يك وزن وابهّتي داد التماس دعاي زياد داريم
4 | فائز | Iran - Tehran | ١٣:٥٨ - ١٨ خرداد ١٣٨٩ |
سلام لطفا بخشي ازسايت رابه پاسخگويي به سايت شبهات وهابيت اختصاص دهيد.هرچندپاسخهاايي كه درسايت وهابيت داده مي شود بسيارآبكي است به عنوان نمونه: آيا سني پاسخي براي اين ايرادهاي کمر شکن!! و نفس گير؟!!! شيعه ندارد؟ (2) شبهات شيعه در طول تاريخ عوض نشده منتهي سعي ميکنند آن را با نثري جديد بنويسند، در بخش اول سه شبهه تکراري آنها را مطرح کرديم حالا سه شبهه ديگراشان بهمراه جواب: خوانندگان گرامي توجه کنند که ما هيچ واهمه اي نداريم ... از اينکه نوشته هاي آنها را در سايت خود مان نقل کنيم، اين را مقايسه کنيد با رفتار آنها در فيلتر کردن و هک کردن و سانسور کردن ما شما از چماقي که در دست آنهاست و از آرامش ما در نقل ايرادهاي آنها نيز ميتوانيد دريابيد حق با کيست .و اينک شبهه آنها: سوال چهارم شيعه: سوال هاي نفس گير از اهل سنت (مرض قلبيها وارد نشوند) تمام پيامبران جانشين داشتند، ولى!!! شما سني ها از طرفى، در كتب روايى خود، از رسول اكرم نقل مى‏كنيد كه فرمود : تمام پيامبران داراى وصى و وارث بودند : « لكلّ نبيّ وصيّ ووارث » تاريخ مدينة دمشق، ج 42 ص 392 ؛ والرياض النضرة، ج 3 ص 138، ذخائر العقبي، ص‏71 ؛ المناقب للخوارمى ص 42 و 85 .، واز قول سلمان فارسى نقل مى‏كنيد كه از حضرت رسول اكرم(صل الله عليه وآله) پرسيد : هر پيامبرى براى خود وصى وجانشين داشت، وصى شما كيست؟ « إنّ لكلّ نبيّ وصيّاً، فمن وصيّك؟ » المعجم الكبير، ج 6 ص 221 ؛ مجمع الزوائد، ج 9 ص 113 ؛ فتح الباري، ج 8 ص 114 . و از طرف ديگر مى‏گوييد پيامبر(صل الله عليه وآله) كسى را به عنوان جانشين معيّن ننمود! آيا در ميان تمامى پيامبران الهى، رسول اكرم(صل الله عليه وآله) استثنا شده بود و اين از خصوصيّات و ويژگى‏هاى حضرت بود؟ و يا بر خلاف سنّت تمام پيامبران عمل نمود؟ يا عبارت رسول اكرم(صل الله عليه وآله) عام است و خود حضرت را نيز شامل مى‏شود و سؤال سلمان نيز شاهد اين عموم است . آيا تا كنون در آيه شريفه : ( أولئك الّذين هدى اللّه فبهداهم اقتده ) الأنعام : 90 . فكر كرديم كه خداوند پس از ذكر اسامى پيامبران بزرگ، به رسول گرامى(صل الله عليه وآله) امر فرموده كه از هدايت آنان متابعت نمايد؟ پاسخ اهل سنت : اين مثل همون استدلال بهايي هاست ! آنها وقتي که ميخواهند خاتم النبين بودن رسول الله را منکر شوند تا براي بهاء الله جا باز کنند، همين را ميگويند که چرا حضرت محمد مثل ساير پيامبران نيست ؟ و چرا آخرين است؟ چرا تافته جدا بافته است؟، شما هم همان کار را داريد ميکنيد تا براي حضرت علي جا باز کنيد، شما در براير استدلال بهاييان که عين جمله شما را بکار ميگيرند که چرا وقتي بعد از هر پيامبري پيامبر ديگر مي آمد و بعد از پيامبر اسلام چرا نيايد؟ چرا پيامبر خصوصيت استثنايي دارد ؟چه داريد که بگوييد هر پاسخي که شما براي بهايي ها آماده کرده ايد، همان پاسخ ما بشما در نبود نيامدن وصي نيز هست! آيا انديشدن چيز خوبي نيست؟ حالا حضرت موسي چون عصا داشت بايد رسول الله هم ميداشت؟!! حالا چون توارات تحريف شده و چون قرآن و تورات هردو کتاب آسماني هستند پس بايد بگوييم که قرآن هم تحريف شده؟!! آيا شرم آور نيست اينگونه، مسايل را پيچاندن؟ وانگهي ما چند بار بايد بشما بگوييم که خوارزمي را بعنوان دانشمند ديني اهل سنت قبول نداريم و چند صدبار بايد بشما بگوييم که هرچه در کتب حديث ما نوشته همه اش بي کم و کاست وحي منزل نيست. آيات قرآن نيست که شما به آن استدلال ميکنيد اول ببينيد حديث صحيح هست يا نه ! اين نکته پيش پا افتاده را چند بار ديگر بايد بشما کارشناسان!! بگوييم تا درک و فهم کنيد؟ حديث لکل نبي وارث نه فقط صحيح نيست که ضعيف هم نيست!! چيزي بدتر است شيخ آلباني ميگويد موضوع و ساختگي و جعلي است ابن جوزي اين حديث را در کتاب موضوعات ( جعليات ) آورده است. امام ذهبي در کتاب احاديث مختاره ميگويد که اين حديث به خاطر بودن علي بن مجاهد در سلسله راويان غير قابل قبول است و من در حيرتم که آخر چرا شيعه ذهبي را شاهد بر اين حديث مياورد. سيوطي نيز آنرا ساختگي و موضوع ميداند ( در کتاب اللآلي المصنوعة في الأحاديث الموضوعة) اما آنچه که از سلمان فارسي بنقل از معجم کبير طبراني نقل کرده دنباله اش اين است ببينيد: رواه الطبراني وقال : [ قول طبراني ] : " وصيي " أنه أوصاه بأهله لا بالخلافة . وقوله : " وخير من أترك بعدي " . [ يعني ] : من أهل بيته صلى الله عليه و سلم يعني طبراني ميگويد مقصود حديث اين است که او بهترين فرد در اهلبيتش است نه بهترين فرد امتش، و اين وصيت براي فاميلش است نه براي خلافت! پس اي شيعه وقتي قول طبراني را مياري کامل بيار. دوما: آدرس از امام ذهبي دادي اما نظرش را درباره حديث منسوب به سلمان رضي الله عنه ننوشتي !! راي ذهبي در باره حديث سلمان اين است: (وفي إسناده ناصح بن عبد الله وهو متروك ) در اسناد حديث راويي بنام ناصح بن عبدلله است که از او حديث قبول نميشود) خلاصه اي دوستان شيعه ! آنچه که علماي شما سوالات کمر شکن مينامند چيزي نيست جز دست کاري متون و ناقص نقل کردن احاديث. اما چرا رسول الله جانشين انتخاب نکرد: اگر رسول الله جانشين انتخاب ميکردند و آن جانشين خطا ميکرد مردم ميگفتند خطاي او حق است، زيرا او منتخب رسول الله است پس رسول الله جانشين تعيين نکردند، زيرا جانشين ا( با وجودي که با وحي در تماس نبود )اما باز بخاطر انتخاب رسول الله صلي الله عليه وسلم، مقدس ميشد و تقدس در اينجا خطرناک است و اگر برگزيده رسول الله صلي الله عليه وسلم نيز جانشيني انتخاب ميکرد او هم مقدس ميشد تا امروز.... جانشين ها همه مقدس ميبودند حالا اگر يکي از اين جانشينان، خطا ميکرد آن اشتباه را، مردم حق ميديدند( زيرا برگزيده پيامبر معصوم است ) و اساس دين متزلزل ميشد مثلا اگر جانشين ميگفت که، يک کيلو برنج، بايد يک درهم باشد!! آنوقت اين قانون ميشد! و اين قانون بتنهايي تمام اساس زندگي مردم متزلزل ميکرد، و امروز ديگر کسي برنج نميکاشت زيرا صرف نميکرد و دين ما مضحکه کفار ميشد ! پس بهمين دليل رسول الله جانشين انتخاب نکردند و رسولان قبل از ايشان اگر جانشين داشتند، اين عيبي نداشت چون آنها با وحي در تماس بودند، اما با وفات پيامبر وحي قطع شد. وحي که قطع شد، جانشين الهي بي معني و ناممکن است . سوال پنجم شيعه: عدم تعيين جانشين، عامل هرج و مرج شما مى‏گوييد : رسول گرامى، اين امّت رابدون تعيين خليفه و جانشين رها نمود و از دنيا رفت، آيا رسول اكرم تعيين خليفه را به عهده امّت نهاد كه به هر نحوى كه صلاح ديدند و هر كسى را كه پسنديدند به‏عنوان خليفه انتخاب نمايند و خود حضرت هيچ سخنى در باره شرايط انتخابات و شرايط رهبرى وشرايط شركت كنندگان در انتخابات را بيان نفرمودند؟ اين كار قطعاً، معقول نيست، زيرا رسول گرامى(صلى الله عليه وآله) در موقعيّتى از دنيا رفت كه جامعه اسلامى در بدترين وضعيّت قرار داشت ؛ چون از طرفى دولت قدرتمند روم وايران، حكومت اسلامى را تهديد مى‏كردند، كه اصرار حضرت مبنى بر تجهيز جيش اُسامه، بهترين گواه اين مطلب است . و از طرف ديگر، منافقان، مشركان ويهوديان هر روز مشكلى براى جامعه اسلامى ايجاد مى‏نمودند . بديهى است در چنين موقعيّتى اگر حاكم جامعه، يك فرد عادى بود جامعه را بدون جانشين رها نمى‏كرد، پس چگونه عقل مى‏پذيرد كه رسول اكرم(صل الله عليه وآله) اين جامعه را بدون تعيين خليفه و جانشين گذاشته و رفته باشد؟ بااين‏كه حضرت بيش از هر كسى غمخوار مسلمين بود وبراى رفاه آنان از هر تلاشى دريغ نمى‏ورزيد وآيه شريفه : ( لقد جاءكم رسول من أنفسكم عزيز عليه ما عنتّم حريص عليكم‏بالمؤمنين رؤوف رحيم ) التوبة : 128 .، بهترين دليل اين سخن است . افزون بر آن، اعتقاد به اين چنين امرى، بالاترين اهانت به رسول خدا(صل الله عليه وآله) است كه با اين چنين تصميمى، جامعه اسلامى را با سخت‏ترين مشكل مواجه ساخته، همان‏گونه كه دكتر احمد امين دانشمند مصرى به صراحت مى‏گويد : پيامبر گرامى(صل الله عليه وآله) بدون اينكه جانشينى معيّن كند و يا چگونگى و شرايط تعيين حاكم را بيان كند از دنيا رفته و جامعه اسلامى را با مشكل‏ترين وخطرناكترين وضع مواجه ساخته است ؛ فجر الاسلام : 225 . . و هم‏چنين ابن خلدون مى‏گويد : محال است كه جامعه را بدون رهبر و سرپرست رها كرد كه عامل درگيرى ميان مردم و سياستمداران گردد، بدين جهت در هر اجتماعى نياز مبرم به تعيين حاكمى است كه جامعه را از هرج و مرج جلوگيرى كند ؛ مقدّمة ابن خلدون ص 187 . پاسخ اهل سنت : دوست گرامي شيعه، عملا ما ديديم که رسول الله جامعه را بي جانشين رها کرد ولکن عملا همان جامعه در بهترين وضع خود قرار گرفت، باور نداريد ميتوانيد از يزگرد ساساني و قيصر روم و مسيلمه کذاب و حاکم مصر بپرسيد که آيا کساني که بعد از رسول الله خليفه شدند،ضعيف عمل کردند يا بهترين بودند هان اگر اسلام در وقت ابوبکر و عمر و عثمان ضعيف بود، باز ميتوانستي اين تثوري مسخره را پيش بکشي، اما بعد از آن کارنامه درخشان، اين اگر و مگرهاي کودکانه براي چيست؟ آن دو ابر قدرتي که ما را از ان ميترساني توسط کي از بين رفتند؟ اگر ما از استدلاليوني چون شما ميبوديم ميتوانستيم با همين استدلال بگوييم معقول نبود که رسول الله، علي را جانشين اول خود انتخاب ميکرد! چرا معقول نبود؟ براي اينکه از او پس عمر و ابوبکر بر نيامد، و براي اينکه بعد از عهده داري امر خلافت نتوانست يک استاندار شورشي را شکست دهد و با استدلال شما ميتوانيم بگوييم اما امام حسن که اصلا حرفش را نزن خودش خلافت را داد به امير معاويه اصلا حوصله کشمکش را نداشت. اما عقل ما بالاتر از اين است که در دور استدلاهاي احمقانه سرگردان بمانيم، فقط ميخواستم بگويم اين فلسفه بافي هاي شما، چقدر بيخردانه است! ما ميگوييم رسول الله نميبايست براي بعد از خود جانشين رسمي انتخاب ميکردند { چون با وفات ايشان سلسله وحي قطع شد و جانشين الهي بايد با وحي مرتبط باشد } اما هر صحابي به تنهايي جانشيني لايق براي بعد رسول الله بود ( بخاطر تربيت عالي ) و عملا ديديم که چه خوب جانشيناني بودند. و تو ما را بعد از نابودي امپراطوري فارس و روم آز انها ميترساني!!!!!! سجودي

پاسخ:

با سلام
دوست گرامي
1- اين نويسنده سني ، در جواب به روايات «لكل نبي وصي» گفته است «اين مثل همون استدلال بهايي هاست ! آنها وقتي که ميخواهند خاتم النبين بودن رسول الله را منکر شوند تا براي بهاء الله جا باز کنند، همين را ميگويند که چرا حضرت محمد مثل ساير پيامبران نيست ؟ و چرا آخرين است؟»!
ولي غافل از اين نكته بوده است كه بعضي از مسائل ، عمومي و مربوط به همه انبياست ، اما بعضي از مسائل خاص است !
به عنوان مثال ، آيا اين نكته كه پيامبران انسان بودند ، استثنا بردار است ؟! يا اينكه بايد پيامبر با خدا در ارتباط باشد ، استنثا بردار است ؟! وصايت نيز امري از همين قبيل است ، به دو دليل :
أ‌. خود پيامبر فرموده‌اند «لكل نبي وصي» و خود را نيز استثنا نكرده‌اند !
ب‌. وصايت ، يعني بودن كسي كه بعد از پيامبر ، راه او را در ميان امت ادامه دهد ، هرچند كه خود پيامبر نباشد ! و نبودن چنين كسي ، يعني اينكه ديگر بعد از پيامبر ، دين احتياج به حافظ ندارد !
درست است كه آمدن اديان الهي ، با آمدن اسلام تمام شد ، اما آيا خود اسلام نيز تمام شد ؟! يا تا زماني كه اسلام وجود داشته باشد ، نياز به محافظ دارد ؟!
2- اشكال كرده است ، كه روايت تنها از خوارزمي آمده است و او ضعيف است !
پاسخ اين نيز واضح است :
ا. اما خود او قبول دارد كه پيامبر نيز وصي داشته است ، ولي وصايت تنها در خانواده بوده است ! و نه به امت ! و خلافت !
ب. روايت ، تنها يك سند ندارد ، و به اقرار علماي اهل سنت ، تعدد سند ، سبب قوت آن و اعتبار آن مي‌شود و روايت مذكور نيز چنين است !
3- گفته است «يعني طبراني ميگويد مقصود حديث اين است که او بهترين فرد در اهلبيتش است نه بهترين فرد امتش، و اين وصيت براي فاميلش است نه براي خلافت! »!
اين نظر آقاي طبراني است و ربطي به روايت ندارد ! آنچه ما نقل كرده‌ايم ، روايت است ؛ آيا روايت مقيد به اهل شده است ، يا آقاي طبراني از خود اين قيد را اضافه كرده است ؟!
جداي از اينكه وصي در اهل به چه معني است ؟! شما اهل سنت كه مي‌گوييد پيامبر مالي به جا نگذاشت تا احتياج به وصي داشته باشد ! جداي از اينكه اهل پيامبر را چه كسي مي‌دانيد ؟ عائشه و حفصه را نيز داخل در اهل مي‌دانيد ؛ آيا علي را بر آنها ولي مي‌دانيد يا خير ؟! چون پيامبر او را وصي بر اهل خويش قرار داده است ! و سخن او بايد در اهل مورد اطاعت قرار گيرد (چون به نظر شما وصايت ، مالي نبوده است)
3- فرموده‌ايد «چرا رسول الله جانشين انتخاب نکرد:اگر رسول الله جانشين انتخاب ميکردند و آن جانشين خطا ميکرد مردم ميگفتند خطاي او حق است، زيرا او منتخب رسول الله است»
أ‌. اين جواب زماني صحيح بود ، كه ادعا مي‌كرديد پيامبر هيچ گاه جانشيني تعيين نكرده است ، حتى در زمان حيات خويش ! اما وقتي مردم ديده‌اند كه پيامبر در زمان حيات خويش ، براي يك سفر جانشين تعيين مي‌كرده است و او نيز معصوم نيست حتى بر فرض اينكه پيامبر نتواند يك جانشين معصوم تعيين كند ، باز اين را مي‌دانستند كه جانشين حضرت معصوم نخواهد بود !
يعني تعيين جانشين در زمان حيات رسول خدا ، خود نقض اين ادعا است !
ب. اگر جانشين معصوم تعيين مي‌كرد چه ؟!
ج . جداي از اينكه آيا شما براي ابوبكر و عمر ، قائل به اشتباه هستيد ؟ شما كه مي‌گوييد آن دو نيز هيچ اشتباهي نكردند ؟!
4- ادعا كرده است كه «عملا ما ديديم که رسول الله جامعه را بي جانشين رها کرد ولکن عملا همان جامعه در بهترين وضع خود قرار گرفت»!
يعني در واقع اين نويسنده سني گفته است پيامبر كاري غير عقلايي كرد ، اما مشكلي پيش نيامد ! حالا كه مشكلي پيش نيامده كار غير عقلايي كردن (بدون سرپرست رها كردن) اشكال ندارد !
اينكه مشكلي پيش نيايد ، دليل بر درست بودن كار نمي‌شود !
شبيه همين سخن را عمر در مورد خلافت ابوبكر گفته است «فتلة من فلتات الجاهلية وقي الله شرها» انتخاب ابوبكر ، كار اشتباه و لغزشي جاهلي بود ، كه خدا شر آن را حفظ كرد !
يعني در اشتباه بودن آن شكي ندارد ، فقط مي‌گويد شر آن حفظ شد و مصيبتي به بار نياورد ! آيا معقول است كه پيامبر كاري انجام دهند كه احتمال چنين شري داشته باشد ؟!
5- گفته است «اگر ما از استدلاليوني چون شما ميبوديم ميتوانستيم با همين استدلال بگوييم معقول نبود که رسول الله، علي را جانشين اول خود انتخاب ميکرد! چرا معقول نبود؟ براي اينکه او از پس عمر و ابوبکر بر نيامد، و براي اينکه بعد از عهده داري امر خلافت نتوانست يک استاندار شورشي را شکست دهد»!
لابد اين نويسنده سني ، وصايت و جانشيني هارون براي موسي را نيز قبول ندارد ! چون هارون از پس سامري بر نيامد ، پس او لياقت وصايت و خلافت نداشت !
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات

5 | فقط بنده خدا | Iran - Karaj | ١٣:٢٢ - ٢٢ خرداد ١٣٨٩ |
بسم الله الرحمن الرحيم

سلام بر مومنين

با تشكر از بحث بسيار عالي و كاملي كه طرح گرديده به عرض مي رسانم كه حب بدون عمل به دستورات محبوت چيزي جز لاف زدن بيهوده و باطل

نيست.به صراحت خداوند در قرآن اين ادعاي بني اسرائيل كه به جهنم نمي روند را رد كرده با اينكه قوم برگزيده بودند.اين آيات سنت الهي است و شامل

حال ما نيز مي باشد.بنابرين اگر كسي ادعا كند كه مجاز به انجام هر عملي ميباشد و چون مثلا مسلمان است يا شيعه است يا سني است يا خادم

الحرمين يا محب اهل بيت يا هر امتياز ديگري دارد به جهنم نمي رود اصل اسلام و ايمان و حب را نفهميده و شيطان وي را فريفته است.به هر حال

همچيني تضميني براي كسي داده نشده و خداوند متعال ميفرمايد اگر راست ميگوئيد برهانتان را بياوريد.

در خصوص مطلب مطروحه توسط جناب فائز نيز خواستم مطلبي بيفزايم.

اين ادعا كه وحي فقط بر پيامبران نازل ميشده و با رحلت پيامبر (ص) دوره نزول وحي نيز به سر رسيده قابل اثبات نيست.در قرآن مواردي ميباشد كه وحي

بر غير پيامبر نازل شده منجمله بر مادر حضرت موسي ع يا مادر حضرت عيسي ع ومواردي ديگر.پس چگونه ميتوان ادعا نمود كه اين اتفاق بعدا رخ نخواد

داد؟آيا سند يا مدرك قرآني دارند كه همچنين ادعايي را مي نمايند ؟يا بافته هاي ذهن خودشان است و براي خداوند متعال تعيين تكليف مي نمايند؟مگر نه

اينكه مهدي موعود (عج) آخرين خليفه خداست؟آيا اين خليفه با الله ارتباط ندارد؟پس چگونه خليفه اي است؟وچگونه حكمش حكم خداوند متعال است؟

چگونه خداوند متعال اقوام و قبايل كوچك قديم را دريافته و براي آنها پيامبر و رهنما فرستاده ولي هدايت اين فوج عظيم ملتها را به خودشان واگذار كرده؟

آنهم بااين همه تحريف و نيرنگ در اديان و مذاهب در اين عصر وانفسا؟اين است عدل الهي؟؟؟پس قصد خداوند در قراردادن خليفه اي در زمين چه ميشود؟

آيا منصرف شده؟و ديگر نيازي به انتصاب خليفه نيست؟

اما ادعا كردند كه اگر پيامبر جانشيني انتخاب مي نمود آنها مقدس ميشدند و اعمالشان سنت ميشد؟مگر اين اتفاق نيفتاده؟يادتان رفته نواي واعمرا را؟

يادتان رفته هر جا كم مياوريد ميگوئيد اين سنت اصحاب و يا خلفا ميباشد و مجاز است؟

ادعا مي كنند كه اين عدم انتخاب خليفه خوب شد و نتيجه اش به نفع اسلام شد!!!!پس اين همه تفرقه و تكفير از كجا آماده؟علويان چگونه در ايران شكل

گرفتند؟مگرنه اينكه عمر ايرانيان را مسلمان كرد؟پس كو اسلامي كه تا اندلس رسيده بود؟پس وعده الهي كه تمام مردم زمين مسلمان ميشوند چرا تا

كنون محقق نشده؟ميدانم كه ميگوئيد در زمان مهدي موعود(عج) اين اتفاق خواهد افتاد.من ميپرسم چرا طي اين1400سال كه شما به نيكي از آن ياد

ميكنيد رخ نداد؟پس چرا غربيها بر مسلمانان مسلط شده و سالها آنها را استعمار نمودند و ثروتهاي خدادادي آنها را به يغما بردنند و هنوز هم ميبرند؟پس

چرا رژيم صهيونيستي مسلمانان غزه را محاصره همه جانبه كرده و از غربيها صدا در مي آيد ولي از اين همه كشور اسلامي هيچ حركتي مشاهده

نميشود؟خجالت ندارد كه يك حكومت كوچك اينچنين حاكمان بي لياقت دول به اصطلاح اسلامي را به ريش خند گرفته؟ريشه اين فتنه همان تفكر غلطي

است كه بذرش1400سال قبل در سقيفه كاشته شد و گفتند علي براي حكومت مناسب نيست وما بهتر ميتوانيم جامعه اسلامي را هدايت نمائيم و به

عزت و قدرت برسانيم.آنها هم ميدانستند كه خداوند متعال علي (ع)را به جانشيني برگزيده ولي مثل صاحبان سايرمكاتب و ايده ئولوژي هاي دست ساز

بشري مدعي بودند بهتر ميتوانند جامعه را هدايت نمايند و اين فرصت به آنها نيز داده شد تا ابطلان تمام مدعي هاي دروغين اثبات شود زيرا خداوند متعال

فرموده به آنها فرصت ميدهد تا در لذايذ دنيا غرق شوند و راه برگشتي برايشان باقي نماند و در زمان مناسب آنها را به شدت مجازات خواهد.

التماس دعا

6 | محمدولي ايزانلو | Iran - Tehran | ١١:٠٧ - ٢٦ خرداد ١٣٨٩ |
سلام عليكم
الحمدولله الذي جعلنا من المتمسكين بولايه امير المومنين و اهل بيت المعصومين عليهم السلام
7 | يك سني منطقي | Iran - Tehran | ٠٨:٥٧ - ٣٠ خرداد ١٣٨٩ |
لطفا اين مطلب را منتشر كنيد و به صلاح ديد خلاصه كنيد..ممنون

كشف حجاب از چشم عمر بن خطاب


جابر بن عبدالله انصارى گفت : ما نزد اميرالمؤ منين (ع ) در مسجد رسول خدا(ص ) نشسته بوديم كه عمر بن خطاب وارد شد. هنگامى كه نشست ، رو به جماعت كرد و گفت : همانا ما سرّى (حرف خصوصى ) داريم ، مجلس را خلوت كنيد. خداوند شما را رحمت كند. چهره هاى ما (از سخن او) برافروخته شد و به او گفتيم : رسول خدا (ص ) با ما اين گونه رفتار نمى كرد و در موارد اسرارش به ما اعتماد مى كرد. تو را چه مى شود، از وقتى كه متولى امور مسلمين شده اى ، زير پوشش نقاب رسول خدا (ص ) خودت را پنهان كرده اى ؟
گفت : مردم اسرارى دارند كه آشكار نمودن آن در ميان سايرين ممكن نيست .
پس ما غضبناك برخاستيم (و به كنارى رفتيم ) و او مدتى طولانى با اميرالمؤ منين (ع ) خلوت كرد. بعد هر دو از جايشان برخاستند و باهم بر منبر رسول خدا (ص ) بالا رفتند.
ما گفتيم : الله و اكبر. آيا پسر حنتمه (عمر) از طغيان و گمراهيش برگشته و با اميرالمؤ منين (ع ) بالاى منبر رفته تا خود را خلع كند و (خلافت و امامت ) را براى على (ع ) اثبات نمايد؟ پس امير المؤ منين (ع ) را ديديم كه دست بر صورت عمر كشيد و عمر را ديديم كه از ترس بر خود مى لرزيد و مى گفت : ((لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم )). سپس با صداى بلند فرياد زد: اى ((ساريه )) به كوه پناه ببر، به كوه پناه ببر. بعد بى درنگ ، سينه اميرالمؤ منين (ع ) را بوسيد و در حالى كه مى خنديد، از منبر پايين آمدند. على (ع ) به او فرمود: اى عمر هر طور كه گمان مى كنى انجام مى دهى . عمل كن گرچه به هيچ وجه به عهد و پيمان وفادار نيستى . عمر گفت : يا اباالحسن ، به من مهلت بده تا ببينم از ساريه چه خبر مى رسد و آيا آن چه من ديدم صحيح است يا خير؟
اميرالمؤ منين (ع ) به عمر فرمود: واى بر تو، وقتى صحيح است (آن چه را كه ديدى ) و اخبارى مبنى بر تصديق آن چه را ديده اى به تو رسيد كه لشكريان خداى تو را شنيده اند و به كوه پناهنده شده اند، همان گونه كه ديدى ، آيا آن چه را ضمانت نمودى تسليم مى دارى ؟
گفت : نه يا اباالحسن ، بلكه اين (موضوع ) را نيز، به آنچه از تو رسول خدا(ص ) (از معجزات ) ديده ام (و سحر پنداشته ام ) ضميمه مى كنم و خداوند هر آن چه بخواهد انجام مى دهد (او برمى گزيند).
اميرالمؤ منين (ع ) فرمود: اى عمر، آن چه را كه تو و حزب ستمكارت مى گوييد كه اين (معجزات ) سحر و جادوگرى است ، چنين نيست . عمر گفت : اى اباالحسن ، اين سخن كسى است كه زمان آن گذشته و امر (خلافت ) در اين وقت در ميان ماست و ما سزاوارتريم به تصديق شما در اعمالتان . اين اعمال را جز از عجايب امور شما تلقى نمى كنيم ، ولى (چه كنم ) به راستى كه ملك عقيم است .
آنگاه اميرالمؤ منين (ع ) بيرون رفت و ما او را ملاقات كرده و عرضه داشتيم : يا اميرالمؤ منين (ع ) اين نشانه بزرگ و اين امر عظيم كه شنيديم چيست ؟< اميرالمؤ منين (ع ) فرمود: آيا اول آن را دانستيد؟
گفتيم : ندانستيم و جز از شما، آن را فرا نمى گيريم .< فرمود: همانا اين پسر خطاب به من گفت : قلبش اندوهناك و چشمش گريان بر لشكرى است كه براى فتح منطقه اى در نواحى نهاوند گسيل داشته ، و دوست داشت از احوال آنها باخبر شود، زيرا اخبارى درباره كثرت لشكريان دشمن به او رسيده بود. (همچنين باخبر شده بود كه ) عمرو بن مدى كرب كشته شده و در نهاوند مدفون گشته و با كشته شدن او، لشكرش روبه ضعف نهاده و از هم پاشيده است . به او گفتم : اى عمر، واى بر تو. گمان مى كنى خليفه (خدا) بر روى زمينى و قائم مقام رسول خدايى ، در حالى كه از پشت گوشت و زير پايت خبر ندارى . به درستى كه امام ، زمين و هر كس كه در آن است را مى بيند و چيزى از اعمالش بر او مخفى نمى ماند. گفت : اى اباالحسن (اگر) شما اين گونه هستيد، پس اكنون از ساريه چه خبر دارى ؟ او كجاست و چه كسى با اوست و وضعش چگونه است ؟
به او گفتم : اى پسر خطاب ، اگر برايت بگويم ، مرا تصديق نخواهى كرد. با وجود اين لشكريان و اصحابت و ساريه را به تو نشان خواهم داد. همچنين لشكر دشمن را به تو مى نمايانم كه در دره اى خشك و پهناور كه اطراف آن را درخت فرا گرفته ، در كمين لشكريان تو هستند. پس اگر سپاهيان تو اندكى به جانب سپاه دشمن حركت نمايند، لشكر دشمن بر آنها احاطه خواهد كرد و تمام افراد سپاهت ، از اول تا به آخر كشته مى شوند.
عمر به من گفت : اى اباالحسن ، آيا براى آنها پناهگاهى از شر دشمن و راه فرارى از آن دره نيست ؟ گفتم : آرى ، اگر به جانب كوهى كه مشرف بر آن دره است بروند سالم مى مانند و بر دشمن مسلط مى شوند. پس بى تابى كرد و دست مرا گرفت و گفت : بترس از خدا، بترس از خدا در رعايت لشكر مسلمين . يا به آنها آن گونه كه بيان داشتى ، راه را بنما و يا اگر مى توانى (از دشمن ) برحذرشان بدار. (اگر چنين كنى ) هر چه خواهى از آن توست ، هر چند، اين كار (كمك به لشكر مسلمين ) مرا از خلافت خلع نمايد و (باعث شود كه ) زمام امر را به تو واگذار نمايم .
عهد و پيمان الهى از او گرفتم كه اگر او را بر فراز منبر ببرم و كشف حجاب از چشمش نمايم و سپاهش را در دره به او نشان دهم و او بر آنها فرياد زند و آنها صداى او را بشنوند و به كوه پناه ببرند و از شر دشمن سالم بمانند و پيروز شوند، خودش را از خلافت خلع نمايد و حق مرا به من تسليم نمايد.
به او گفتم : اى شقى ، برخيز. به خدا سوگند به اين عهد و پيمان وفا نمى كنى همان گونه كه به خدا و رسولش (ص ) و من ، نسبت به عهد و پيمان و بيعتى كه از تو گرفتيم ، در هيچ موردى وفا نكردى .
عمر (در قبال عهدى كه از او گرفتم ) به من گفت : آرى به خدا سوگند (امر خلافت را به تو بازمى گردانم ). به او گفتم : به زودى خواهى فهميد كه تو از دروغگويان هستى . بعد، از منبر بالا رفتم و مقدارى دعا كردم و از خدا خواستم آنچه را برايش گفتم به او نشان دهد. و سپس با دستم هر دو چشمش را مسح كردم و به او گفتم : (ببين ) پرده ها از جلوى چشمش كنار رفت و ساريه و ساير سپاه و لشكر دشمن را مشاهده كرد و چيزى به شكست سپاهش باقى نمانده بود. به او گفتم : اى عمر، اگر مى خواهى فرياد بزن .< گفت : آيا مى توانم سخنم را به گوش آنان برسانم ؟
گفتم : مى توانى سخنت را به آنها برسانى و با صدايت آنها را ندا دهى . پس ‍ فريادى برآورد كه شما آن را شنيديد (و گفت ) اى ساريه به طرف كوه برويد. صدايش را شنيدند و به كوه پناهنده شدند و سالم ماندند و پيروز شدند و در حالى كه مى خنديد، همان طورى كه ديديد، از منبر پايين آمد و با من صحبت كرد و من نيز با او به سخنانى كه شنيديد صحبت كردم .
جابر گفت : ايمان آورديم و تصديق كرديم و ديگران شك كردند تا اين كه فرستاده اى خبر آن چه را كه اميرالمؤ منين (ع ) فرموده بود و عمر ديده بود و فرياد برآورده بود آورد. اكثر عامه متمرد و سركش ، اين قضيه را براى عمر منقبتى به شمار مى آوردند، خود عمر نيز چنين بود در حالى كه به خدا سوگند، جز عيب و عار براى او چيز ديگرى نبود.
منبع:کتاب على (ع ) و المناقب . ص 115 - 110.
8 | آنتي عمر | Iran - Tabriz | ١٦:١٩ - ٣٠ خرداد ١٣٨٩ |
هرکس به ولايت علي شک دارد
در سينه دلي ز عشق منفک دارد
آهسته به گوش او بگو چيزي نيست
دامان عفاف مادرت لک دارد
9 | آنتي عمر | Iran - Tabriz | ١٦:٢٢ - ٣٠ خرداد ١٣٨٩ |
از امر خدا و احمد نيك سرشت

بر سر در باغ خلد جبريل نوشت


بر خصم علي ورود اكيدا ممنوع

چون ويژه ي شيعه علي است بهشت
10 | آنتي عمر | Iran - Tabriz | ١٦:٢٤ - ٣٠ خرداد ١٣٨٩ |




علي روح نبي خير الانام است

گلي روئيده در بيت الحرام است


الا اي سنيان چشمانتان کور

علي مرتضي اول امام است
11 | WaHHaBi | Iran - Tehran | ٢٠:٠٥ - ٣٠ خرداد ١٣٨٩ |
امام صادق صلوات الله عليه ميفرمايند : ....خداوند تبارک و تعالي موجودي نجس تر از سگ نيافريده است و دشمن ما خانواده از سگ نيز نجس تر است (وسائل الشيعه جلد ۱صفحه ۱۵۹ باب۱۱ حديث۵)شاعري به نام ابو علي اصفهاني اينو به شعر اورده : ديگران را گر عداوت زين وآن باشد بدل در دل ما شيعيان بغض عمر تنهاستي بزدلي گفتاي استــر مذهبک گفتم به او سالک بولولوام ني از کسم پرواستي ياد ارم يک حديثي کز امام صـادق است دشمن ما خانواده انجس از سگهاستي _________________ ما كه يك جرعه ناچيز و ز درياي غميم**عبد سرمست اباالفضل و همه سينه زننم همه گويندو كه اينان همه مجنون خودند**جملگي در به درو خانه به دوشند و ولند آري آري همه آواره يك پيرهنيم**همه ديوانه و سر مست شه بي كفنيم
12 | جواد مهدوي | Iran - Tehran | ١٤:١٥ - ٠٨ تير ١٣٨٩ |
سلام من از شما تقاضا دارم اگر ميشود کليپهايي از سخنراني استاد قزويني در شبکه ولايت را در سايتتان بگذاريد . يا متن سخنرانيهاي استاد قزويني را که در شبکه ولايت صحبت کرده را بر روي سايتتان بگذاريد لطفا جواب را هر چه سريعتر ارسال کنيد با تشکر فراوان
13 | حسين اسيري | Kuwait - Kuwait City | ٠٣:٣٦ - ١٠ تير ١٣٨٩ |
كاش در باب استفاضه واعتبارش وحصول استفاضه با 3 سند يك نقلي هم از اهل سنت ميكرديد كه ديكر كسي نتواند اشكال كند .. خيلي متشكر ..

پاسخ:

با سلام

دوست گرامي

در اين زمينه به صورت مفصل در آدرس ذيل نظرات اهل سنت را مطرح كرده‌ايم :

http://valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=maghalat&id=147

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

14 | و.و | Iran - Qom | ٠٢:٥٥ - ١٧ تير ١٣٨٩ |
اشعار آنتي عمر ، خوب نبود ، وجهه علمي سايت را زير سوال مي برد .
به ايشان توصيه مي کنم اينطوري اهل سنت و وهابيان را عليه شيعيان مظلوم پاکستان، افغانستان و .... بر مي انگيزد و آنها را دچار مشکل مي کند.
به آنتي عمر نصيحت مي کنم و مي گويم عزيزم همه دنيا گذر خان نيست که فحش و بد و بيرا به بزرگان عده اي بگويي و آب از آب تکان نخوره . با اين حرفها ، مسوول خون کشته شده گان شيعه در مناطق بي پناه هستي .
ضمنا از مسوولان سايت ممنونم .
يا علي
15 | علي علوي | Iran - Tehran | ١٧:٠٥ - ٢٤ مرداد ١٣٨٩ |
سلام در رجال کشي امده که ابو حمزه گفت شنيدم امام محمد باقر <ع> ميفرمود وقتي که امير المومنين <ع > را در حاليکه ريسمان آل زريق(گروهي از انصار) به گردن او بود به سوي ابوبکر ميبردندابوذر دست خود را محکم بر دست ديگر زد و گفت کاش شمشير هاي سابق در دست ما بود و مقداد گفت : اگر علي اراده ميفرمود انها را نفرين ميکرد و سلمان گفت مولاي من بهتر ميداند چه کند رجال کشي ص 7 ايا اين مطلب صحيح هست و دلالت بر اين ميکند که به گردن علي ريسمان انداختن و دست و پايش را بستند و به سوي ابوبکر بردن؟

پاسخ:
باسلام
دوست گرامي؛ متن اين سخن به اين صورت است «عن أبي حمزة قال سمعت أبا جعفر (ع) يقول: لما مروا بأمير المؤمنين (ع) و في رقبته حبل آل زريق ضرب أبو ذر بيده على الأخرى ثم قال ليت السيوف قد عادت بأيدينا ثانية و قال مقداد لو شاء لدعا عليه ربه عز و جل و قال سلمان مولانا أعلم بما هو فيه.»
بله اين روايت تصريح دارد كه بر گردن حضرت امير عليه السلام ريسمان انداخته اند و بر بيش از اين دلالت ندارد.
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
(1)
16 | سيدحسين | Iran - Amol | ٠٦:٥٩ - ٢٨ مرداد ١٣٨٩ |
جناب واو واو .

چه بگي چه نگي مي كشن .

چه بگي چه نگي مي كشن . به كدام كناهش رو كاري ندارند .

لعنتي لعنتيه . فحش نده . وقتي يقين كردي منافق و كاذب و خائن كيه . قر ان رو باز كن بكو و لعنالله منافقين و لعن الله خائنين و لعن الله كاذبين و لعن الله فاسدين . ولعن الله اظالمين .

خب ؟ برا شهدا وصي نباش كه خداشون و امامشون اونها رو كفايت خواهد كرد .





حضرت ابا عبدالله گفت بياين به اين بچه اب بدين اينكه با كسي دشمني نكرده ملعون تير سه شعبه زد .

زنان شيعه رو تو مزار شريف سرو پستان برديدند ذره اي به محبت علي شك نكردند . تو خونه نشستي قصه مي خوري كشتن مي كشن نگين . ول كن برادر من . حب و بغض تو طاهر و اماده نگه دار كه چشمام امام زمانمون صبح و عصر گريونه به مصيبت اهل بيت. . ولله كه خوشا بحالشون وقتي روبروي حضرت صديقه ميگن بي بي جان ! مارو برا گريه كردن به حسينت كشتن مارو به جرم شيعه بودنمون تكه تكه كردن .

اونا حتي لياقت فحش ندارند ما هم دهاني كه با علي خوشبو كرديم به فحش آلوده نمي كنيم . خداي بزرگ تو كتابش يه جاهايي مثالايي زده . مثلا گفته مثل سگ دروغ مي كن تو سوره اعراف . ببين كي مثل سگ دروغ ميگه و بعد بگو : مثل اينان مانند سگي ست كه... بعد : اگر جناب واو تشخيص به ظالم بودن اعيان و انصار از قبيل وهابيون امروزي و انصار عمرو ابوبكر و معاويه دادن به وظيفه ي روز امد قر اني خودشان عمل كنند .


بگو نترس :

لعن الله اول ظالم ظلم حق محمد و ال محمد

گر نگهدار اينان همان است كه من مي دانم شيشه را در بغل سنگ نگه مي دارد .

خدا يا نصيب ما هم بكنه از اين شهادت ها .

لبيك يا حسين آمين !

لعنت بر دشمن خدا و رسول و ولي الله الاعظم و فر زندان معصوم و كاملشون .

لعن علي عدوك يا علي
اولي
دومي
سوي
و... الي يوم القيامه .

افتاد ؟
17 | سيدحسين | Iran - Amol | ٠٧:٠١ - ٢٨ مرداد ١٣٨٩ |
به قول دوست شاعرافغانيم سيد ضيا قاسمي


آتش زدند گرفتارمان كنند
ققنوس مي شويم
كه بسيارمان كنند


18 | محمد معصومي ازكابلm | Afghanistan - Kabul | ١٤:٣٨ - ٠٣ شهریور ١٣٨٩ |
خداوندبنده خدارارحمت کند!
19 | ع.ع | The Netherlands - Amsterdam | ٠٦:٢٥ - ١٦ دي ١٣٨٩ |
جون نامه جرم ما به هم بيجيدند*بردند و به ميزان عمل سنجيدند*بيش از همه كس كناه ما بود ولي*ما را به محبت علي بخشيدند اكر آتش به زير بوست داري*نسوزي كر علي را دوست داري*اكر حب علي در سينه ات نيست بسوزي كر هزاران بوست داري خاك باي تمام شيعه هاي آقا
   
* نام:
* پست الکترونیکی:
* متن نظر :
  

آخرین مطالب